Dnia 22 marca 2021 r., w wieku 81 lat zmarł Jerzy Korczak-Ziołkowski – malarz, całym sercem i talentem oddany kolei, członek PSMK w początkach działalności naszej organizacji. Pogrzeb odbędzie się w Piotrkowie Tryb., w piątek 9 kwietnia br. (Kaplica Cmentarna, ul. Cmentarna 19) o godz. 11.30.

Jerzy Korczak-Ziołkowski urodził się we Lwowie, 16 czerwca 1939 r. Dzieciństwo spędził w Drohobyczu. W 1945 r. rodzina Korczak-Ziołkowskich przeniosła się do Piotrkowa, gdzie Jurek uczył się w Szkole Ćwiczeń im. Księcia Józefa Poniatowskiego, a następnie w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego. Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi ukończył w 1966 r. z dyplomem Wydziału Druku na Tkaninie. Pasja konstruowania na płótnie form abstrakcyjnych, która pochłonęła młodego artystę po ukończeniu studiów, nie trwała długo. Zafascynował go świat kolei parowej. Odtwarzał go z ogromnym znawstwem, dbałością o szczegół techniczny i autentyczność. Dzięki temu wiele prac Korczak-Ziołkowskiego stało się barwnymi dokumentami piękna i romantyzmu, krajobrazu przemijającego wraz z parowozami. Choć artysta nie malował ludzi, jego obrazy nie są martwe. Ożywiają je nasycone światłem realia kolei i przyroda, nigdy w twórczości nie dominująca, ale zawsze obecna, choćby w postaci źdźbła trawy dostrzeżonego w sąsiedztwie ogromnego koła parowozu. Sposób pokazywania kolei zaproponowany przez Korczak-Ziołkowskiego wymaga od odbiorcy więcej niż tylko spojrzenia na barwy zamknięte w ramach obrazu, wymaga chwili zadumy i refleksji.

„Kolejana” Pana Jurka są ozdobą kolekcji prywatnych i państwowych we Francji, Holandii, Japonii, Kanadzie, Niemczech, Rosji, Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Włoszech, oczywiście w Polsce. Nazywany „wielkim magiem kolejnictwa” piotrkowianin prezentował swoje pejzaże kolejowe na wystawach zbiorowych i indywidualnych. Wspomnijmy te w miejscach bliskich tematyce prac: indywidualną w Warszawie – Muzeum Kolejnictwa, 1981; towarzyszącą obchodom 140. rocznicy otwarcia Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej – BWA w Piotrkowie Tryb., 1985; happeningową „Wiosnę z parowozem” – parowozownia w Tomaszowie Mazowieckim, 1986; plenerowe „Piękno kolei wąskotorowych” – Muzeum Kolei Wąskotorowych w Wenecji koło Żnina, 1986. Ostatnią w tej wędrówce był „Taki pejzaż…”. W kwietniu i maju 2009 r. miniatury kolejowe były prezentowane w Galerii BWA w Skierniewicach, a w kilka sobót maja w Parowozowni Skierniewice, gdzie niewielkie obrazy wypełniły wnętrze restaurowanego wówczas 120-letniego wagonu pasażerskiego, tzw. Steinfurta. Artysta odwiedził Skierniewice.

Ostatni raz przedstawiciele PSMK spotkali się z Panem Jurkiem 25 stycznia 2016 r. na promocji książki wydanej staraniem Ośrodka Działań Artystycznych w Piotrkowie Tryb. W serii „Artyści Piotrkowscy” ukazał się album o malarzu, znakiem rozpoznawczym twórczości którego, jej swoistą dominantą, unikatem w skali co najmniej europejskiej, jeśli nie światowej, jest seria obrazów, miniatur, rysunków i grafik określanych mianem pejzaży kolejowych. Promocji towarzyszyła ich wystawa.

To, że kolej może być piękna – czytamy w książce – odkrył przed nami piotrkowski artysta. Jego niebanalne spojrzenie na kolej sprawia, ze nie mamy do czynienia tylko z obrazami, będącymi cukierkową bajką o przemijaniu spowitych kłębami pary i dymów parowozów, ale stajemy przed opowieścią o prawdziwej kolei, której na co dzień jako podróżni nie znamy i nie zauważamy. (…) Chcąc ją zobaczyć trzeba chwili zadumy, odrobiny refleksji, wreszcie czasu, z którego rozpędzony świat coraz szybszych pociągów nas okrada.

Pamięci o Panu Jurku wielu z nas będą towarzyszyć „Korczaki” wiszące na ścianach naszych mieszkań.

Szanowni Państwo,
napływają do nas coraz częściej zapytania, jak będzie wyglądał w 2021 r. nasz kalendarz Dni Otwartych i pozostałych wydarzeń planowanych w Parowozowni i poza w nią. Chcielibyśmy tradycyjnie zacząć sezon w pierwszy majowy weekend. Niestety, trudno nam wyrokować, jak będzie wyglądać w tym czasie sytuacja prawna – nie jesteśmy formalnie ani muzeum, ani inną placówką kulturalną i musimy wybierać zawsze najbardziej racjonalne warianty działalności. Dlatego do tej pory nie opublikowaliśmy naszego kalendarium – wszak łatwiej coś ogłosić ad hoc, niż odwoływać i odkręcać już puszczone w świat informacje. Śledźcie więc Państwo niniejszą stronę oraz nasz profil na Facebooku. W chwili obecnej też zmuszeni jesteśmy wstrzymać do odwołania wizyty indywidulane.

Przypominamy, że jesteśmy jedynie grupą fascynatów dawnej kolei, dla których Parowozownia jest tylko miejscem realizacji hobby – co czynimy w chwilach wolnych od życia rodzinnego i pracy zawodowej.

W środę 10 marca 2021 r. zostały ogłoszone wyniki konkursu dla organizacji pozarządowych organizowanego przez magistrat grodu nad Łupią. Dzięki decyzji Pana Krzysztofa Jażdżyka – Prezydenta Miasta Skierniewice otrzymaliśmy 20 000 zł na dalsze działalnia związane z doprowadzaniem do stanu idealnego naszego układu torowego!
W nadchodzącym sezonie planujemy kontynuację prac przy torach wachlarza – prawdopodobnie o numerach 9-10 oraz dokończenie balastowania końcówki toru 77 wraz z poziomowaniem wieńczącego go historycznego kozła oporowego. Początek realizacji projektu przewidujemy w pierwszych dniach kwietnia.

Z wielkim smutkiem informujemy, że rankiem w dniu 9. lutego 2021 roku, w wieku zaledwie 70 lat odszedł na wieczną kolejarską służbę nasz Kolega, wieloletni Członek PSMK – Stanisław Ludwik.

Staszek większość swego pracowitego życia poświęcił kolei. Jego pierwszym miejscem pracy była w końcu lat 60-tych ub. wieku Bieszczadzka Kolej Leśna. Po krótkim epizodzie pracy w KWK Halemba, Staszek od początku następnej dekady związał się z Lokomotywownią w Jaworzynie Śląskiej.

Był pomocnikiem i maszynistą parowozów. Obsługiwał wszystkie serie jakie przeszły przez Jaworzynę, od początkowo Ok1 po, ostatnio Ty2, Ty45 i TKt48.

Wychylająca się z budki maszynisty postać Staszka widoczna była na wielu zdjęciach miłośników, trafiała na łamy czasopism, zdobiła kolejowe kalendarze.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się w najbliższą sobotę, dnia 13 lutego 2021 w kościele parafialnym pw św. Józefa Oblubieńca NMP w Jaworzynie Śląskiej o godzinie 14.00 po czym nastąpi odprowadzenie na cmentarz miejscowy.

Żegnaj Stasiu…

Zawsze się zarzekaliśmy, że już mamy pełną „szopę” i oczywiście już nic więcej z taboru nie weźmiemy… I faktycznie tak jest. Ale co zrobić, jeśli ktoś chce nam przekazać za darmo i jeszcze dostarczyć na swój koszt kolejowy „ratytas”? A do takich niewątpliwie zaliczają się wagony typu Di21 (Cid21). Skoro więc, wspomagająca nasze działania od lat skierniewicka firma FAC Rail zaproponowała przekazanie do zbiorów takiego pojazd, jak mieliśmy nie ulec?

W czwartek 14 stycznia 2020 r., w dotychczasowym miejscu postoju w Stargardzie (dawniej Szczecińskim), wagon został załadowany na specjalistyczny drogowy zestaw niskopodwoziowy i tego samego dnia w nocy dotarł do Skierniewic. Następnego dnia, już przy świetle dziennym, został on rozładowany.
Nasz nowy eksponat został zbudowany w 1922 r. w Waggon-Fabrik A.G. w Uerdingen (obecnie dzielnica niemieckiego miasta Krefeld). Otrzymał nr fabryczny 30153. Na terenie Polski znalazł się wskutek II wojny światowej i eksploatowany był przez PKP do 1972 r. Służbę zakończył w dyrekcji szczecińskiej, gdzie był przypisany do stacji Choszczno.

Za cenny eksponat serdecznie dziękujemy Firmie!

Styczeń i luty dla tzw. ryczałtowców stanowią od kilku lat okres rozliczeń z fiskusem. Dlatego tradycyjnie już teraz myśląc o tych, którzy do 1 marca 2021 r. składają zeznania podatkowe, zwracamy się z prośbą o pamięć przy przekazywaniu 1% podatku.

Dlaczego warto przekazać pieniądze właśnie nam? Dlatego, że każdego roku każdy przekazany nam grosz staramy się pomnożyć ku pożytkowi dziedzictwa kultury technicznej kolejnictwa. Dzięki temu 2020 r. był dla nas dobry, bo:

• z 1% podatku uzyskaliśmy kwotę 37 661,40 zł;
• na remont dachu dawnego budynku socjalno-warsztatowego 52 500 zł  przekazał nam Samorząd Województwa Łódzkiego;
• ponadto dzięki środkom od Miasta Skierniewice (20 000 zł) przeprowadziliśmy wymianę najbardziej zużytych podkładów znajdujących się w torach 11 i 18 wachlarza oraz zabudowaliśmy historyczny kozioł oporowy na końcu toru nr 77 ;
• wydłużyliśmy ogrodzenie teren Parowozowni od strony torów szlakowych;
• kontynuowaliśmy rozbudowę ekspozycji urządzeń telekomunikacji kolejowej oraz urządzeń sterowania ruchem kolejowym;
• pracowaliśmy przy lokomotywie spalinowej  Ls60-143, parowozach TKp 6042, Ty23-273 i OKl27–10 oraz wagonie towarowym pochodzenia węgierskiego!

W rozpoczynającym się 2021 roku, uzyskane dzięki Państwa wsparciu środki zamierzamy przeznaczyć podobnie jak w latach ubiegłych przede wszystkim na wkłady własne do dotacji na remont obiektów Parowozowni – głównie zaś na wymianę poszycia dachów kolejnych budynków kompleksu Parowozowni oraz w miarę pozyskanych środków także kontynuację odbudowy świetlika! W zależności od możliwości finansowych i wyników konkursów na realizację zadań publicznych, w których chcemy brać udział, jesteśmy gotowi do rozpoczęcia robót przy kolejnych obiektach kompleksu Parowozowni.
Zamierzamy też kontynuować prace przy lokomotywach Ty51-1, Ty23-273, TKp 6042 i Ls60-143, a także dwóch wagonach oraz wystawach tematycznych dotyczących urządzeń sterowania ruchem kolejowym i telekomunikacji kolejowej.

Aby nas wesprzeć wystarczy w PIT umieścić nasz KRS 0000216091 i wnioskowaną kwotę! Za każdą, choćby najdrobniejszą kwotę w imieniu własnym, Parowozowni i stacjonujących w niej leciwych pojazdów DZIĘKUJEMY!

…co darował, co wziął?
Czy nas wyniósł pod niebo,
czy rzucił na dno?

Jak co roku tą trawestacją hitu zespołu „Turbo” rozpoczynamy podsumowanie przebiegu mijającego roku. A był to rok, z powodu pandemii COVID-19, najdziwniejszy w blisko 35-letniej naszej działalności. Czyniąc więc zadość utrwalonej już tradycji i na przełomie 2020 i 2021 roku kreślimy kilka zdań na ten temat. Nie zapominamy w tym miejscu również o podziękowaniach dla Wolontariuszy i Darczyńców bez których nasza działalność z pewnością miałaby znacznie skromniejszy charakter.

Najważniejszym elementem naszej działalności były już tradycyjnie remonty zabytkowych obiektów kompleksu Parowozowni. Rok 2020 pod tym względem należał do bardziej przeciętnych. Na zadania związane z rewitalizacją budynków wydatkowaliśmy ogółem 120 709,52 zł.

Tym razem za kwotę 120 709,52 zł udało się nam zrealizować kosztowny remont 2/3 pokrycia ceramicznego dachu dawnego budynku administracyjno-socjalnego . Samorząd Województwa Łódzkiego wsparł go kwotą 52 500 zł. Wkład własny oraz koszty dodatkowych, niezbędnych ze względu na stan obiektu prac budowlanych pokryliśmy z 1% podatku (37 661,40 zł) oraz wypracowanych środków własnych. Po zakończeniu remontu budynku planujemy stopniowo przenieść tam nasze zaplecze socjalne.

Także ze środków własnych prowadziliśmy prace naprawcze najstarszych poszyć papowych na dachu hali wachlarzowej i hali maszyn. Działania te powinny odroczyć konieczność nowego remontu kapitalnego w tych miejscach nawet na kilkanaście lat.

Urząd Miasta Skierniewice wsparł nas kolejną dotacją na kwotę 20 000,00 zł z przeznaczeniem na poprawę stanu naszej infrastruktury torowej. Dysponując zapasami podkładów i pozostałych materiałów torowych wykonaliśmy kompletną wymianę podkładów na przestrzeni kilkudziesięciu metrów w ciągu kolejnych, najbardziej zdegradowanych fragmentów torów nr 11 i 18 wachlarza. Ponadto na końcu toru trakcyjnego nr 77 stanął zgodnie ze sztuką historyczny kozioł oporowy, a towarzyszyła tej akcji kompleksowa naprawa główna kilkunastu metrów toru do niego przyległego. Także i w tym roku bezcenne było wsparcie prac koparko-ładowarką.

Łącznie od grantodawców i darczyńców otrzymaliśmy blisko 88 000 zł, głównie na cele związane z rewitalizacją Parowozowni. W ten sposób środki z 1% (Urzędy Skarbowe przelały nam w 2020r. ponad 37 650 zł) pomnożyliśmy blisko 2,5-krotnie!

W 2020 r. z powodu ograniczeń sanitarnych nie realizowaliśmy niestety projektów mających na celu rozwój wolontariatu w Parowozowni.

W 2020 r. prócz szeroko zakrojonych prac związanych z remontami budynków czy torów realizowaliśmy kilka projektów związanych z renowacją taboru. Były one finansowane zarówno ze środków zewnętrznych jak i własnych. Pierwszym z nich były prace wykończeniowe wagonu-platformy z 1912 r. Drugim pojazdem przy którym były prowadzone prace wykończeniowe jest lokomotywa Ls60-143. Ponadto zakupiliśmy silnik dla bliźniaczej lokomotywy Ls60-336. Rozpoczęliśmy też daleko idącą renowację wagonu pochodzenia węgierskiego z 1910 r. Te ostatnie działania będziemy kontynuować w 2021 r. W 2020 r. miały miejsce prace poprawiające estetykę parowozów eksponowanych na zewnątrz hali wachlarzowej. Przede wszystkim kompleksowo odnowiona została maszyna OKl27-10 stojąca przy wejściu na teren Parowozowni. W związku ze zdjęciami filmowymi szybkie odświeżenie przeszedł także TKi3-137. Rozpoczęliśmy też kompleksowe prace renowacyjne w stosunku do szerokotorowego Ty23-273.

W 2020 r. rozbudowa ekspozycji urządzeń sterowania ruchem kolejowym (usrk) i poprawa jej estetyki odbywała się wyłącznie ze środków własnych PSMK. Udało się nam w tym roku zakończyć prace nad napędem zwrotnicowym typu lekkiego produkcji VES. Napęd, choć w pełni sprawny elektrycznie i mechanicznie, wymagał dokładnego oczyszczenia, odmalowania i regeneracji niektórych podzespołów. Szczególnym wyzwaniem okazała się naprawa integralnego elementu napędu – sprzęgła z tarczą sterującą. Drugim eksponatem, nad którym kontynuowaliśmy prace była komora pasa świetlnego. Stanowi ona uzupełnienie drugiego sygnalizatora pięciokomorowego znajdującego się na wystawie. Sam sygnalizator wymagał znacznych przeróbek podstawy, umożliwiających zainstalowanie dodatkowej komory. Do końca sezonu prac udało się też osiągnąć kolejny kamień milowy. Tarcza ostrzegawcza, której renowacja rozpoczęła się jeszcze w zeszłym roku, stanęła wreszcie do pionu. Przygotowana specjalnie stalowa podstawa spełniła nasze oczekiwania i pomimo znacznego ciężaru sygnalizator jest teraz stabilnie i bezpiecznie zamocowany. Pracowaliśmy także nad nastawnicą suwakową z dawnej warszawskiej „kolejówki” oraz nastawnicą kluczową.

Także we własnym zakresie kontynuowaliśmy prace przy rozbudowie wystawy urządzeń telekomunikacji kolejowej. W wyremontowanym w ubiegłym roku niemal w całości dawnym warsztacie napraw prędkościomierzy, tak zwanym rzutem taśmę, w pierwszych dniach marca udało się dociąć i przykleić wykładzinę podłogową. Niestety początek pandemii COVID-19 skutecznie zahamował dalsze prace. Dopiero złagodzenie części obostrzeń umożliwiło nam powrót do prac i na tym „froncie”. Z czasem ruszył montaż docelowej wystawy. Wymagało to przemieszczenia między budynkami ciężkich i nieporęcznych elementów centrali automatycznej typu FT-200, które do tej pory zajmowały sporą część zaplecza naszej wystawy urządzeń sterowania ruchem kolejowym zlokalizowanej w dawnym magazynie filialnym. W ciepłe dni stopniowo została ona zmontowana do stanu bliskiego ekspozycyjnemu.

Także na własny koszt kontynuowaliśmy budowę ogrodzenia od strony torów stacji Skierniewice. Głównym kosztem były tu beton oraz kształtowniki ze stali wykorzystywane w charakterze słupków. Przęsła posiadamy na szczęście staroużyeczne. Ponieważ tempo pracy jest wolniejsze niż byśmy sobie tego życzyli, biorąc pod uwagę groźbę ograniczonych możliwości nadzoru nad „szopą” na dotychczasowym poziomie, wykonaliśmy na brakującym odcinku ok. 100 mb tymczasowy płot z siatki leśnej. To umożliwiło wreszcie pełne ogrodzenie terenu Parowozowni. Prowizoryczną barierę sukcesywnie zastępujemy jednak docelowymi, solidnymi przęsłami.

W 2020 r. odwiedziło nas 1152 osób, które normalnie mogłyby zapoznać się z historią Parowozowni, jej autentycznymi wnętrzami warsztatowymi i technologią pracy oraz częścią zgromadzonych tu eksponatów. Planowaliśmy organizować też jak co roku lekcje muzealne dla dzieci i młodzieży, plenery fotograficzne i szereg innych imprez kulturalnych. Niestety panująca pandemia mocno ograniczyła nasze możliwości w tej mierze. Rzutowała też na bardzo niską liczbę gości obiektu działającego w reżimie sanitarnym. Odbył się też tylko jeden wykład współorganizowany wraz z warszawską Klubokawiarnią KEN 54. Te działalności, jeśli pozwoli sytuacja epidemiczna, będziemy próbowali kontynuować w normalnym zakresie również w roku 2021.

W dziedzinie współpracy z innymi zagranicznymi organizacjami o podobnej do naszej specyfice działań przede wszystkim kontynuowaliśmy bardzo ożywione kontakty z czeskim stowarzyszeniem Chornický železniční klub funkcjonującym na Morawach i specjalizującym się w ochronie historycznych urządzeń sterowania ruchem kolejowym. Obejmowała ona wymianę wiedzy, a także pomoc w kompletowaniu eksponatów. Podtrzymywaliśmy też serdeczne stosunki z kolegami z towarzystwa Eisenbahnfreunde Gera – realizującego swe działania w historycznej parowozowni zlokalizowanej w niemieckim mieście bliźniaczym Skierniewic – Gerze.

Wszystkim naszym darczyńcom oraz partnerom w imieniu Członków i Wolontariuszy PSMK oraz znajdujących się w naszej pieczy zabytków kolejnictwa jeszcze raz DZIĘKUJEMY!

Mecenasi działań PSMK w 2020 r.

Nadszedł czas aby podsumować nasze tegoroczne osiągnięcia także na polu renowacji urządzeń sterowania ruchem kolejowym.

Pierwszym większym projektem rozpoczętym na samym początku roku była renowacja napędu zwrotnicowego typu lekkiego produkcji VES. Urządzenie już od dłuższego czasu oczekiwało na swoją kolej do remontu. Po wstępnym złożeniu i podłączeniu do nastawnicy suwakowej okazało się, że wszystkie podzespoły są w pełni sprawne mechanicznie i elektrycznie. Niemniej estetyka nowego eksponatu pozostawiała wiele do życzenia, dlatego szybko zabraliśmy się za jego gruntowne oczyszczenie i odmalowanie. Niestety, napęd nie doczekał się w tym roku swojej inauguracji, gdyż w związku z ograniczeniami epidemiologicznymi wystawa USRK pozostała zamknięta dla zwiedzających przez cały sezon.

Przy okazji prac nad napędem przekonaliśmy się także o licznych niespodziankach czyhających na nas we wnętrznościach nastawnicy suwakowej jednorzędowej – jednego z czynnych eksponatów na wystawie. Przeszłość nastawnicy jako pomocy naukowej w technikum kolejowym dała się odczuć w postaci licznych prowizorek i brakujących części. Jeden z naszych kolegów, na co dzień zajmujący się projektowaniem kompletnych założeń SRK i równocześnie posiadający największą z nas wszystkich wiedzę na temat urządzeń suwakowych, podjął się mozolnego zadania rekonstrukcji obwodów nastawnicy.

Kolejnym obszarem naszych działań było rozszerzanie kolekcji sygnalizatorów świetlnych. Równolegle trwały prace nad tarczą ostrzegawczą i pasem świetlnym do sygnalizatora pięciokomorowego. Renowację tarczy ostrzegawczej rozpoczęliśmy jeszcze podczas obozów wolontariackich w 2019 roku, w trakcie których została ona oczyszczona, odmalowana i przygotowana do montażu. Kolejnym krokiem było skonstruowanie solidnej podstawy pod sygnalizator. Po ustawieniu tarczy „do pionu” dalej mieliśmy już z górki i w połowie sierpnia sygnalizator podał swój pierwszy od wielu lat sygnał Os1. Komora pasa świetlnego była znacznie skromniejszym przedsięwzięciem, niemniej stanowi doskonałe uzupełnienie znajdującego się już na wystawie semafora świetlnego. Docelowo oba sygnalizatory zostaną włączone do obwodów nastawnicy przekaźnikowej umożliwiając prezentację następstwa sygnałów na tarczy ostrzegawczej, semaforze wjazdowym i wyjazdowym.

Oczywiście to nie koniec naszych przygód z sygnalizacją świetlną. Dalszego ciągu renowacji doczekał się wreszcie sygnalizator karzełkowy, pierwotnie zlokalizowany przy torze nr 1 hali wachlarzowej. Niestety dalsze prace nad sygnalizatorem, kontynuację prac nad nastawnicą kluczową jak i plany związane z uatrakcyjnieniem napędu VES działającą latarnią zwrotnicową pokrzyżowała kolejna fala ograniczeń pandemicznych. Mamy jednak nadzieję, że wraz z pierwszymi ustępującymi śniegami powrócimy do pracy aby w przyszłorocznym sezonie zaprezentować zwiedzającym wystawę efekty naszych działań.

Poniżej zamieszczamy jeszcze raz kilka migawek z prac na wystawie USRK w 2020 roku:

Niepostrzeżenie w pierwszych dniach grudnia zakończyliśmy także tegoroczne prace utrzymaniowo-remontowe naszych torów. Odbywały się one dzięki wsparciu Miasta Skierniewice w kwocie 20 000 zł.

Wystartowaliśmy ostro 7 marca 2020 r. i już po niecałym miesiącu musieliśmy nagle hamować… Na tzw. „pierwszy ogień” poszedł niepokojący nas szczególnie tor 18 wachlarza. Niestety pandemia koronawirusa sprawiła, że przez miesiąc nasze działania prowadziliśmy siłami zaprzyjaźnionej firmy. Sami do pracy powróciliśmy w końcu kwietnia i prowadziliśmy je do niemal końca czerwca.

W wakacje przystąpiliśmy do prac przy torze 11 wachlarza, co było niejako kontynuacją remontów torów nr 12-15 w latach ubiegłych. Pomimo lejącego się z nieba żaru, udało się te działania zakończyć praktycznie jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego.

Równolegle postanowiliśmy też zakończyć zgodnie ze sztuką tor 77. Jak instrukcje kolejowe nakazują zwieńczył go zabytkowy kozioł oporowy. Te prace zostały również zapoczątkowane 7 marca. W ich inauguracji pomogli nam Zuchmistrzowie z Referatu Zuchów Łódzkiej Chorągwi Harcerzy „Bambaju”. Wizyta i działania w Parowozowni były elementem ich biwaku. Dalsze prace realizowaliśmy już we własnym zakresie. Przede wszystkim wymieniliśmy podkłady na przylegającym do kozła odcinku. On sam zaś został poddany zabiegom ślusarskim, oczyszczeniu z korozji i zaminiowaniu. Na koniec został przykręcony do „szpałów” i wraz z przyległym odcinkiem toru częściowo zabalastowany nowym tłuczniem.

Zadanie pt:
Adaptacja zabytkowych obiektów do celów muzealnych
i realizacji projektów kulturalnych
zrealizowano dzięki wsparciu