Do stałego programu naszych działań wyszły już wyjazdy studialne za granicę adresowane do najaktywniejszych wolontariuszy. Są one z jednej strony formą podziękowania za wkładany w prace w Parowozowni wysiłek, z drugiej zaś – dają możliwość wykonania ciekawych obserwacji i zdobycia wiedzy, którą będzie można wykorzystać do rozwoju skierniewickiej „szopy”.
Tym razem w wyjeździe, który miał miejsce w dniach 28 czerwca-1 lipca uczestniczyło 7 osób i oprócz tradycyjnych już Czech na trasie pojawiły się będące w granicach Niemiec Łużyce.

Pierwszym punktem wyjazdu było narodowe muzeum kolei czeskich ČD Muzeum Lužná u Rakovníka gdzie uczestniczyliśmy w imprezie Setkání prototypů motorové trakce. Oprócz rzeczonych prototypów spalinowych pojazdów trakcyjnych nasz wzrok przykuwały wagony do przewozu piwa, a specjalne wrażenie wywarła nowiutka wiata do magazynowania taboru kolejowego. Warto dodać, że placówka, na którą patrzyliśmy z ogromnym podziwem, powstała jako instytucja społeczna z inicjatywy miłośników kolei i przez nich była prowadzona. Dopiero z czasem została przejęta i znacznie rozwinięta przez czeskie koleje państwowe.

Nocleg nam wypadł w okolicach Liberca, gdzie „zaliczyliśmy” międzymiastową linię tramwajową łączą ten ważny ośrodek miejski z pobliskim Jabloncem nad Nisou. Zapoznaliśmy się też z miejscowym Muzeum Techniki, gdzie część ekspozycji dedykowano transportowi miejskiemu.
Z Liberca dotarliśmy do łużyckiej Żytawy (Zittau). A dodatkowego smaczku podróży dodał przejazd tranzytem przez Worek Żytawski po izolowanej od reszty polskiej sieci kolejowej linii nr 346. Tu podróże znacznie ułatwił nam bilet grupowy EuroNnysa dystrybuowany przez łużycki związek komunikacyjny ZVON.

Ostatni punkt programu stanowił objazd sieci Żytawskiej Kolei Wąskotorowej łączącej Żytawę z położonymi w Górach Łużyckich stacjami Kurort Oybin i Kurort Jonsdorf. Ta wąskotorówka łączy w sobie doskonale czynny zabytek techniki z funkcją normalnego środka transportu a zarazem sama w sobie jest atrakcją turystyczną choćby ze względu na codzienne kursowanie przez cały rok (poza sezonami w ograniczonym zakresie) i stosowanie jako podstawowej trakcji parowej oraz historycznie pomalowanego taboru. Jest to wręcz idealny przykład jak powinna wyglądać ochrona zabytków kolejnictwa!