…co darował, co wziął?
Czy nas wyniósł pod niebo,
czy rzucił na dno?

Jak co roku tą trawestacją hitu zespołu „Turbo” rozpoczynamy podsumowanie przebiegu mijającego roku. A był to kolejny już rok, który z powodu przedłużającej się pandemii COVID-19, nastręczał sporo trudności. Czyniąc więc zadość utrwalonej już tradycji i na przełomie 2021 i 2022 roku kreślimy kilka zdań na ten temat. Nie zapominamy w tym miejscu również o podziękowaniach dla Wolontariuszy i Darczyńców bez których nasza działalność w tych dziwnych czasach z pewnością miałaby znacznie skromniejszy wymiar.

Najważniejszym elementem naszej działalności były już tradycyjnie remonty zabytkowych obiektów kompleksu Parowozowni. Rok 2021 pod tym względem należał do bardziej przeciętnych. Na zadania związane z rewitalizacją budynków wydatkowaliśmy ogółem 135 343,85 zł.

Tym razem udało się nam zrealizować kosztowny remont świetlika nad stanowiskami numer 7 i 8 hali wachlarzowej. Pochłonął on całą powyżej wspomnianą kwotę. Samorząd Województwa Łódzkiego wsparł go kwotą 49 500 zł, a 60 000 zł przekazał na ten cel Łódzki Wojewódzki Konserwator Zabytków. Z 1% podatku pokryliśmy wkład własny oraz koszty dodatkowych (niezbędnych ze względu na stan obiektu) prac budowlanych, a także opłaciliśmy wymaganego prawem inspektora nadzoru budowlanego. W 2022 r., po niezbędnych pracach porządkowych i przearanżowaniu ekspozycji taboru, umożliwi nam to wydłużenie trasy przeznaczonej do samodzielnego zwiedzania.

Urząd Miasta Skierniewice wsparł nas kolejną dotacją opiewającą na kwotę 20 000,00 zł z przeznaczeniem na poprawę stanu naszej infrastruktury torowej. Tym razem nie uniknęliśmy kosztów – musieliśmy uzupełnić mocno już nadwątlone zapasy staroużytecznych podkładów. Skorzystaliśmy w tym celu ze sprawdzonego źródła – Zakładu Górniczego „Żabiny” koło Działdowa. Konieczny też był zakup pozostałych materiałów torowych. To wszystko znacznie zwiększyło poniesione w 2021 r. wydatki (do kwoty 39 868,73 zł). Przywiezienie nabytych akcesoriów do Skierniewic otworzyło drogę do kompletnej naprawy kolejnych, najbardziej zdegradowanych fragmentów torów nr 9 i 10 wachlarza. Także i w tym roku bezcenne było wsparcie prac koparko-ładowarką, bez którego to ciężko byłoby wykonać roboty (korytowanie, układanie podkładów, balastowanie świeżym tłuczniem) zgodnie z założonym planem.

W 2021 r. prócz szeroko zakrojonych prac związanych z remontami budynków czy torów realizowaliśmy kilka projektów nakierowanych na renowację taboru. Były one finansowane zarówno ze środków zewnętrznych jak i własnych.

Pierwszym z nich było dokończenie remontu pochodzącego z Węgier wagonu-krytego z 1910 r. 26 października 2020 r. Fundacja BGK przyznała naszemu Stowarzyszeniu grant w kwocie 30 000 zł na realizację projektu: Polak-Węgier dwa bratanki – i do kolei, i do szabli i do szklanki. Upamiętnienie transportu węgierskiej pomocy wojskowej z sierpnia 1920 r. W ramach jego realizacji zaplanowana była nie tylko kontynuacja remontu pojazdu szynowego, ale także jego adaptacja do funkcji wystawowej, bowiem drugim komponentem tego działania było stworzenie wystawy upamiętniającej wydarzenie wspomniane w nazwie zadania. Roboty obejmowały m. in. piaskowanie konstrukcji i jej antykorozyjne zabezpieczenie, ułożenie nowego oszalowania pojazdu, ułożenie nowej podłogi i nowego dachu. Uzupełnione zostały brakujące elementy pomostu dla hamulcowego. Wiele innych elementów naprawiono a w kilku przypadkach dorobiono i zamontowano części nowe. Równolegle staraliśmy się pozyskać środki na kontynuację remontu w jak największym zakresie. .
Prace trwały 1 ½ roku. Były prowadzone ze starannością należną zabytkowemu pojazdowi.

Równolegle do prac przy wagonie trwało przygotowywanie wystawy przewidzianej do eksponowania w nim i jego otoczeniu.

Całkowita wartość projektu to 45 460,18 zł, z czego 39 000 zł pochodziło z różnych środków zewnętrznych.

Po kilku latach przerwy powróciliśmy do idei obozów wolontariackich realizowanych dzięki wsparciu Narodowego Instytutu Dziedzictwa w ramach programu Wspólnie dla dziedzictwa. W miesiącach sierpień-październik 2021 r. głównie podczas weekendowych spotkań realizowaliśmy prace obejmujące karczowanie roślinności oraz porządkowanie zaplecza hali wachlarzowej i zasieków węglowych. Bardzo ważnym punktem zaplanowanych działań było uzupełnianie szyb w wysoko położonych oknach hali wachlarzowej wykonywane z podnośnika koszowego. Jest o tyle istotne, że nic tak nie obniża estetyki obiektu, jak braki w jego oszkleniu. Jednak realizacja tego projektu to nie tylko materialne efekty – cieszyły nas tu szczególnie odbudowane więzi z uczestnikami poprzednich podobnych działań wolontariackich oraz pozyskanie nowych wolontariuszy. Na realizację tego zadania ponieśliśmy wydatki w kwocie 15 801,60 zł, z czego 9 320 zł pochodziło z dofinansowania NID.

Ostatnim akordem realizacji projektu była wycieczka studialna, z jednej strony mająca charakter dydaktyczny, z drugiej zaś była formą dodatkowego podziękowania dla wolontariuszy za udział w pracach. W jej trakcie zostały odwiedzone przede wszystkim obiekty związane z szeroko pojętą techniką: Muzeum Kolei Wąskotorowej w Sochaczewie, pierwszy na świecie most spawany i Łowicki Park Etnograficzny w Maurzycach oraz Park Romantyczny w Arkadii.

W 2021 r. łącznie od grantodawców i darczyńców otrzymaliśmy blisko 178 000 zł, głównie na cele związane z rewitalizacją Parowozowni. W ten sposób środki z 1% (Urzędy Skarbowe przelały nam ponad 36 258 zł) pomnożyliśmy blisko 5-krotnie!

Z własnych środków kontynuowaliśmy kompleksowe prace renowacyjne w stosunku do szerokotorowego Ty23-273. Ponadto były prowadzone prace wykończeniowe przy lokomotywie Ls60-143.

Bez wsparcie zewnętrznego kontynowania była rozbudowa ekspozycji urządzeń sterowania ruchem kolejowym (usrk) i poprawa jej estetyki. Pracowaliśmy nad nastawnicą suwakową z dawnej warszawskiej „kolejówki”, semaforem karzełkowym oraz kolejną nastawnicą kluczową. Ponadto pomieszczenie opuściły kolejne elementy przeznaczone na ekspozycję urządzeń związanych z telefonią kolejową oraz likwidacji uległ dawny kantorek magazyniera. Umożliwiło nam to przearanżowanie wystawy. Rozpoczęliśmy też rozprowadzanie nowej instalacji elektrycznej umożliwiającej wreszcie stałe zasilanie eksponatów. Zapoczątkowaliśmy również budowę ścianki oddzielającej salę z eksponatami od klatki schodowej prowadzącej na strych i do piwnicy.

Także we własnym zakresie kontynuowaliśmy prace przy rozbudowie działu urządzeń telekomunikacji kolejowej. Na swoje docelowe miejsce trafiły wielkogabarytowe elementy składowane dotąd na wystawie usrk. Prowadzone też był drobne prace uzupełniające ekspozycję oraz działania koncpecyjne.

W 2021 r. nasze zbiory wzbogaciły się o kilka istotnych eksponatów. Pierwszym z nich był wagon typu Di21 (Cid21) przekazany nam przez wspomagająca nasze działania od lat skierniewicką firmę FAC Rail. Nasz nowy eksponat został zbudowany w 1922 r. w Waggon-Fabrik A.G. w Uerdingen. Pozostałe, nowe ważne eksponaty, dotyczyły naszego wyróżnika, jakim jest wystawa urządzeń sterowania ruchem kolejowym. Ze stacji Grabowo do naszej do kolekcji trafiły niemal kompletne scentralizowane mechaniczne urządzenia sterowania ruchem kolejowym z lat 1950. Unikatowy pulpit nastawczy tupu AC10 stanowił natomiast element urządzeń przekaźnikowych typu E na nastawni Ls5 w Lesznie.

Rok 2021 obfitował ponadto w działania uatrakcyjniające ofertę Parowozowni, zwłaszcza tą skierowaną do najmłodszych. Po kilku latach pracy udało się uruchomić symulator lokomotywy spalinowej SM42 oparty na oprogramowaniu „MaSzyna” – Symulator Pojazdów Szynowych oraz na posiadanym przez nas szkoleniowym pulpicie z wspomnianej jednostki taborowej. W swojej pierwotnej lokalizacji stanowisko współpracowało z aparaturą hamulcową oraz wyposażeniem elektrycznym lokomotywy. Jego stelaż pospawany był niezbyt estetycznie, natomiast wykonany prowizorycznie z płyty wiórowej górny panel mierników, nie przypominał w niczym oryginału. Brakowało również wielu bardzo ważnych elementów wyposażenia stanowiska maszynisty (w tym przede wszystkim zaworu hamulca zespolonego, prędkościomierza, panelu syren, przycisków nożnych i innych). Skompletowanie jego dość znacząco wydłużyło czas realizacji projektu ze względu niedostępność potrzebnych części. Wspomniany na wstępie symulator udostępniany był w trakcie klasycznych Dni Otwartych. Ponadto pozyskane zostały elementy umożliwiające stworzenie w przyszłości kolejnych tego typu urządzeń (m.in. jednostek elektrycznych serii ED74).

W 2021 r. rozpoczęliśmy prace nad kolejną atrakcją docelowo skierowaną do najmłodszych – makietą kolejową w skali H0. Spośród kilku posiadanych takich artefaktów różnych wielkości i różnych podziałek modelarskich postanowiliśmy dostosować do prezentacji tę pochodzącą z dawnego Technikum Kolejowego w Łodzi. Z jednej strony jest ona największą w naszych zasobach, z drugiej zaś jako była pomoc dydaktyczna najlepiej się wpisuje w profil naszej placówki o charakterze paramuzealnym i będzie mogła pełnić rolę nie tylko rozrywkową. W minionym roku została ona ustawiona w docelowym pomieszczeniu i rozpoczęła się jej adaptacja do naszych potrzeb i oczekiwań.

Nasza Ropuszkowa Kolej Ogrodowa w mijającym roku osiągnęła pewną stabilizację. Jej wyposażenie zostało uzupełnione o drewnianą parowozownię, napędy zwrotnicowe i latarnie oraz elektrownię je zasilające.

W 2021 r. odwiedziło nas 2377 osób (ponad 100% wzrost względem feralnego 2020 r.), które mogły zapoznać się z historią Parowozowni, jej autentycznymi wnętrzami warsztatowymi i technologią pracy oraz częścią zgromadzonych tu eksponatów. Planowaliśmy organizować też jak co roku lekcje muzealne dla dzieci i młodzieży, plenery fotograficzne i szereg innych imprez kulturalnych. Niestety panująca pandemia mocno ograniczyła nasze możliwości w tej mierze. Rzutowała też na bardzo niską liczbę gości obiektu działającego w reżimie sanitarnym. Tę działalność, jeśli pozwoli sytuacja epidemiczna, będziemy próbowali kontynuować w normalnym zakresie również w roku 2022.

W dziedzinie współpracy z innymi zagranicznymi organizacjami o podobnej do naszej specyfice rok 2021 były trudny. Z racji sytuacji pandemicznej nasze działania przeniosly się wyłącznie do rzeczywistości wirtualnej. Ze względu na wspólne silne zainteresowania, przede wszystkim kontynuowaliśmy bardzo ożywione kontakty z czeskim stowarzyszeniem Chornický železniční klub funkcjonującym na Morawach i specjalizującym się w ochronie historycznych urządzeń sterowania ruchem kolejowym. Obejmowała ona wymianę wiedzy, a także pomoc w kompletowaniu eksponatów. Podtrzymywaliśmy też serdeczne stosunki z kolegami z towarzystwa Eisenbahnfreunde Gera – realizującego swe działania w historycznej parowozowni zlokalizowanej w niemieckim mieście bliźniaczym Skierniewic – Gerze.

Wszystkim naszym darczyńcom oraz partnerom w imieniu Członków i Wolontariuszy PSMK oraz znajdujących się w naszej pieczy zabytków kolejnictwa jeszcze raz DZIĘKUJEMY!

Mecenasi działań PSMK w 2021 r.

Staramy się, by Parowozownia służyła nieodpłatnie jak najliczniejszym grupom społecznym, a zwłaszcza innym organizacjom pozarządowym. Od kilku lat co najmniej raz w roku przybywają do na swoje ćwiczenia psów ratowniczych druhowie z Grupy Poszukiwawczo-Ratowniczej OSP Justynów.
W mroźną niedzielę 12 grudnia 2021 r. wnętrze hali wachlarzowej ponownie wypełniało radosne poszczekiwanie. Tym razem oprócz justynowskiej ekipy stawiły się także Psy Ratownicze OSP Ratownictwo Wodne z Nowego Dworu Mazowieckiego. Nasz liczący ponad 3 ha teren pełen różnych zakamarków to idealne środowisko ćwiczeń z zakresu poszukiwania zaginionych ludzi.

Druhom z obu OSP dziękujemy za sympatycznie spędzone kilka godzin – do zobaczenia w przyszłym roku!

Historyczny pojazd będący w posiadaniu Polskiego Stowarzyszenia Miłośników Kolei (PSMK) został wybudowany w 1910 r. przez wytwórnię Janos Weitzer Gép. Waggongyar és Vasöntode Reszvény – Taraság, Árad. Po 1918 r. fabryka i miasto znalazły się poza granicami Węgier (obecnie: Uzina de Wagoane Árad, Rumunia). Jest on charakterystycznym przedstawicielem krytych, dwuosiowych wagonów towarowych konstrukcji węgierskiej, o granicy obciążenia 12-15 ton. Były one produkowane m.in. w kilku fabrykach działających na terenie Węgier. Odbiorcami były różne zarządy kolejowe monarchii austro-węgierskiej, a przede wszystkim MAV.

Do Polski pojazd trafił prawdopodobnie wskutek II wojny światowej i funkcjonował pod oznaczeniem Km 111066. W latach sześćdziesiątych PKP dążąc do ujednolicenia parku wagonowego zaczęły rezygnować z mniej licznych serii wagonów. Toteż po kolejnej naprawie, przeprowadzonej w 1962 r. w Pruszkowie, został on wycofany z eksploatacji handlowej i przekazano go do Wojskowych Zakładów Motoryzacyjnych w Głownie. Tutaj, po adaptacji na wagon do przewozu pracowników i narzędzi torowych na zakładowej bocznicy, pełnił służbę do połowy lat siedemdziesiątych. Nosił numer inwentarzowy 0007.

W 1988 r. wiosną wycofany z ruchu pojazd został przekazany PSMK z przeznaczeniem na eksponat muzealny. Wkrótce Stowarzyszenie przystąpiło do jego renowacji. Prace, bardzo intensywne, dzięki wsparciu Centralnej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych mogliśmy prowadzić w łódzkiej wagonowni na Janowie. Brało w nich udział kilku naszych członków. Po zakończeniu renowacji, w przeddzień Dnia Kolejarza, wagon wraz z parowozem Ferrum został ustawiony jako pomnik techniki na peronie 1 stacji Łódź Widzew. Jednak po kilkunastu latach, ze względu na ciągle powtarzające się akty wandalizmu, nasz Km został zdjęty z pomnika i przetransportowany do Skierniewic.

Lata postoju pierw na pomnikowym cokole, a następnie na torach skierniewickiej Parowozowni sprawiły, że wagon ulegał stopniowej degradacji. W 2020 r. postanowiliśmy ten pierwszy w historii Stowarzyszenia eksponat taborowy poddać drugiej, tym razem bardzo gruntownej, renowacji. Dzięki wsparciu Fundacji Grupy PKP było możliwe przygotowanie odbudowy – zakup materiałów: przede wszystkim stali, drewna oraz niektórych usług specjalistycznych. Roboty obejmowały bowiem bardzo szeroki zakres – m. in. prace ślusarskie, spawalnicze, nitownicze, stolarskie i dekarskie. Miały być również uzupełnione brakujące elementy pomostu dla hamulcowego. Wiele części naprawiono a w kilku przypadkach je dorobiono całkowicie od podstaw na podstawie oryginałów i fabrycznej dokumentacji pozyskanej z budapesztańskiego Muzeum Komunikacji.

Praktycznie, prace przy wagonie zostały zapoczątkowane latem 2020 r. demontażem jego poszycia. Równolegle staraliśmy się pozyskać środki na kontynuację remontu w jak największym zakresie. 26 października 2020 r. Fundacja BGK przyznała naszemu Stowarzyszeniu grant w kwocie 30 000 zł na realizację projektu: Polak-Węgier dwa bratanki – i do kolei, i do szabli i do szklanki. Upamiętnienie transportu węgierskiej pomocy wojskowej z sierpnia 1920 r. W ramach jego realizacji zaplanowana była nie tylko kontynuacja remontu wagonu, ale także jego adaptacja do funkcji wystawowej, bowiem drugim komponentem tego działania było stworzenie wystawy upamiętniającej wydarzenie wspomniane w nazwie zadania.

Po zdemontowaniu starych desek poszycia i podłogi, jeszcze jesienią 2020 r., udało się przeprowadzić siłami zewnętrznymi oczyszczenie strumieniowe całej konstrukcji metalowej pojazdu. To otworzyło front do dalszych prac, które kontynuowane były po ustawieniu wagonu w warsztacie Parowozowni.

W suchym i w miarę ciepłym oraz dysponującym źródłem sztucznego światła powyżej wspomnianym pomieszczeniu w okresie jesień 2020-wiosna 2021 przeprowadzone zostało zabezpieczanie antykorozyjne elementów stalowych pojazdu oraz prace ślusarskie. Niestety pandemia pokrzyżowała nam plany, ograniczając ze względów obostrzeń epidemicznych liczbę osób jednocześnie wykonujących prace.

Dzięki wcześniej zakupionemu i wysezonowanemu drewnu możliwe było równoległe prowadzenie prac stolarskich i malarskich, a następnie stopniowy montaż poszycia wagonu, który z powodów technologicznych trwał praktycznie do końca realizacji projektu.

Zamontowanie ścian bocznych i czołowych umożliwiło otwarcie kolejnego frontu prac – tym razem ułożenie całkowicie nowej podłogi.

W tak zwanym międzyczasie okazało się, że całkowitej wymiany wymagał także dach, prowizorycznie jedynie wyłatany jeszcze w czasie renowacji pojazdu przed jego wyeksponowaniem na stacji PKP Łódź Widzew.

Całkowicie nowe zostało też wykonane poszycie drzwi suwanych, a ich montaż w naszych warunkach stanowił nie lada wyzwanie. Dość powiedzieć, że aby ważąca ponad 150 kg konstrukcja trafiła bezpiecznie na swoje miejsce potrzeba było użyć siły sześciu mężczyzn.

Równolegle do prac przy wagonie trwało przygotowywanie wystawy przewidzianej do eksponowania w nim i jego otoczeniu. Ze względu na panujące ograniczenia przeciwepidemiczne skoncentrowaliśmy się tu na wykorzystaniu materiałów już opublikowanych oraz dostępnych on-line archiwaliach. Opracowanie graficzne całości, wraz z towarzyszącym wystawie folderem, zostało wykonane przez naszych wolontariuszy.

W czasie trwania projektu co jakiś czas odwiedzały nas lokalne media. A 21 sierpnia 2021 r. w ramach specjalnego wieczornego Dnia Otwartego w Parowozowni o zakresie prac i planowanych efektach realizowanego zdania mogła przekonać się lokalna społeczność. Był to jeden z nielicznych momentów, w których sytuacja związana z pandemią COVID-19 pozwalała na takie wydarzenia. W miarę możliwości także grupy zorganizowane odwiedzające w tamtym okresie Parowozownię na bieżąco mogły śledzić postępy w remoncie wagonu.

Wielki finał prac nastąpił 19 listopada 2021 r. Wtedy mieszkańcy Skierniewic oraz zaproszeni przedstawiciele mediów mogli zobaczyć efekty naszych działań w ramach projektu.

Prace trwały 1 ½ roku. Były prowadzone ze starannością należną zabytkowemu pojazdowi. Obecnie 111. letni wagon, jeszcze po drobnych pracach kosmetycznych znowu dołączy do zbioru wyremontowanych, historycznych pojazdów kolejowych Parowozowni Skierniewice. Będzie eksponowany w składzie „Stuletniego pociągu PSMK”.

Projekt Polak-Węgier dwa bratanki – i do kolei, i do szabli i do szklanki. Upamiętnienie transportu węgierskiej pomocy wojskowej z sierpnia 1920 r.

został zrealizowany z programu Moja Mała Ojczyzna

 przy wsparciu finansowym Fundacji Banku Gospodarstwa Krajowego im. J. K. Steczkowskiego

Dzięki uprzejmości PKP Polskie Linie Kolejowe S.A., Zakład Linii Kolejowych w Ostrowie Wlkp., nasza kolekcja urządzeń sterowania ruchem kolejowym wzbogaciła się o kolejny cenny eksponat.
Tym razem jest to pulpit nastawczy tupu AC10, który stanowił element urządzeń przekaźnikowych typu E na nastawni Ls5 stacji Leszno. Nie jest to jednak typowy pulpit kostkowy jaki znamy, ale unikat na skalę kraju. Został on wyprodukowany przez Zakłady Wytwórcze Urządzeń Sygnalizacyjnych w roku 1955, zanim powstała polska wersja pulpitu kostkowego i stanowi żywy przykład pierwszych prób skonstruowania w kraju pulpitu nastawczego do urządzeń przekaźnikowych.

W samym pulpicie umieszczone są przyciski, dźwigienki i część lampek, natomiast plan świetlny stanowi oddzielną część, umieszczoną za pulpitem, powyżej. Pod tym względem jest to rozwiązanie zbliżone do ówczesnego rozwiązania firmy Ericsson. Kolejne podobieństwo polega na zastosowaniu przycisków dwupołożeniowych wciskanych. Do nastawiania zwrotnic zastosowane zostały obrotowe dźwigienki, podobnie jak w urządzeniach amerykańskich i radzieckich. Rozwiązanie to jednak nie zostało szerzej zastosowane w kraju. Nad poszczególnymi parami przycisków służących do nastawiania semaforów umieszczone są lampki sygnalizujące otrzymanie nakazu z nastawni dysponującej, analogicznie jak nad dźwigniami w nastawnicy suwakowej czterorzędowej.
Forma i ogólna konstrukcja pulpitu zbliżona jest do tej, jaka została później zastosowana w pulpicie kostkowym.

Oddzielny plan świetlny zasadniczo nie odbiega od tych, które stosowano w przypadku urządzeń mechanicznych i suwakowych, różnica polega natomiast na częściowym zastosowaniu podświetlanych szczelin, podobnie jak w pulpicie kostkowym. Co ciekawe, zdjęcie planu świetlnego ze st. Leszno można znaleźć w literaturze branżowej z lat 50-tych.
Nastawnia Ls5 była nastawnią wykonawczą, więc nastawienie każdego przebiegu pociągowego musiało być poprzedzone otrzymaniem nakazu z nastawni dysponującej Ls. Takie rozwiązanie w przypadku urządzeń przekaźnikowych występuje raczej sporadycznie.

Fot. J. Dołowski, P. Kuma, R. Undra

UNIKATOWY PULPIT NASTAWCZY AC10 TRAFIŁ DO KOLEKCJI PSMK DZIĘKI DAROWIŹNIE

W kweście organizowanej przez Społeczny Komitet Opieki nad Starymi Powązkami po raz jedenasty uczestniczyli członkowie i sympatycy naszego Stowarzyszenia. Na ratowanie zabytków narodowej nekropoli zebrali do puszek 3240 zł. Tegoroczna, już 47. kwesta zaduszkowa zasiliła kasę SKOnSP kwotą około 200 000 zł.

Miłośnicy kolei kwestowali tradycyjnie przy grobie projektanta i budowniczego DŻWW, Stanisława Wysockiego (1805-1868).

Natomiast w Dzień Zaduszny, wraz z Fundacją Grupy PKP, zaprosiliśmy wszystkich chętnych na tradycyjny już Spacer Zaduszkowy na warszawskich Starych Powązkach. Tym jednak razem nasz Kolega Marek Moczulski, z okazji przyszłorocznej 160. rocznicy uruchomienia Drogi Żelaznej Petersbursko-Warszawskiej, poprowadził zainteresowanych szlakiem grobów kolejarzy i osób związanych z tą historyczną linią kolejową.

Fot. Marek Moczulski

W noc 31 października/1 listopada 2021 r. minęła 30 rocznica likwidacji Lokomotywowni 1 klasy Skierniewice jako samodzielnej jednostki w strukturach przedsiębiorstwa PKP. Następnie do końca stycznia 1993 r. trwał proces stopniowego wygaszania jej działalności jako oddziału zamiejscowego Lokomotywowni Pozaklasowej Warszawa Odolany.
Dzięki staraniom naszego Stowarzyszenie nie podzieliła ona jednak losu większości tego typu obiektów, po których dziś już nie ma często śladu lub są opuszczonymi ruinami. W 1994 r. z inicjatywy PSMK Parowozownia została wpisana do rejestru zabytków, zaś od 2002 r. stanowi częściową, a od 2017 r. całkowitą własność Stowarzyszenia i stopniowo jest poddawana rewitalizacji oraz adaptowana do funkcji muzealnych.