Pierwsza sobota po Świętach Bożego Narodzenia zaskoczyła iście wiosenną aurą. Ciepła pogoda, a także nagromadzony przy świątecznym stole tłuszczyk zachęcały do wzmożonego wysiłku fizycznego. Nic dziwnego, że tego dnia w Parowozowni stawiła się liczna grupa członków i wolontariuszy. Specyfika prac w porze zimowej jest jednak inna – dominują głównie niewdzięczne, aczkolwiek konieczne, prace gospodarcze.

Do nich niewątpliwie zalicza się porządkowanie terenu po dawnej akumulatorni – typowej dla minionego ustroju niechlujnie wykonanej prowizorki budowlanej. Ustawiona w sąsiedztwie budynku administracyjno-warsztatowego nie tylko szpeciła teren, ale przede wszystkim oddziaływała destrukcyjnie na swojego sąsiada. W ubiegłych latach została ona stopniowo przez nas rozebrana, wyzwaniem pozostawało zaś uporządkowanie terenu, na które wiecznie nie starczało czasu. W końcu jednak w ostatnią sobotę 2013 r. udało się rozwiązać i ten problem – obecnie splantowany teren oczekuje wiosennej trawy.

Do prac „małokolejowych”, aczkolwiek z punktu widzenia zapewnienia bezpieczeństwa posiadanej kolekcji niezbędnych, zaliczają się wszelakie prace utrudniające penetrację obiektu przez osoby niepowołane. Dlatego też sukcesywnie staramy się odcinać kolejne „szlaki migracji”, szczególnie do wnętrza hali wachlarzowej – stąd uzupełnianie krat w miejscach, które wydawały się dotąd bezpieczne (np. ze względu na wysokość) i wymiana prowizorycznych na stałe w miejsce wymagających natychmiastowej interwencji. W sobotę, 28 grudnia udało się nam okratować ostatnie okno w rejonie tokarki-kołówki.

Konieczne też jest zapewnienie odpowiednich warunków w pomieszczeniach socjalnych – tak by móc napić się ciepłej herbaty w znośnych warunkach termicznych. Nie bez znaczenia jest też konieczność utrzymania przez jak najdłuższy czas ciągłych dostaw bieżącej wody. Nasze pomieszczenia ogrzewamy za pomocą pieców kaflowych pochłaniających kilkanaście metrów drewna opałowego rocznie, które trzeba pociąć na przyswajalne przez palenisko rozmiary. Stąd też szczególne szacunek dla osób, które podjęły się tego niewdzięcznego trudu.

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia oraz Nowego Roku 2014
Koleżankom i Kolegom z PSMK oraz ich rodzinom i bliskim,
a także sympatykom Stowarzyszenia,
tym wiernie śledzącym nasze poczynania
jak i tym, którzy nas aktywnie wspierają
składamy życzenia zdrowia, szczęścia, pomyślności
i wytrwałości we wspólnych dążeniach.

Zarząd Główny, Członkowie i Wolontariusze
Polskiego Stowarzyszenia Miłośników Kolei.

Dzięki uprzejmości PKP Polskie Linie Kolejowe udało nam się ostatnio pozyskać urządzenia samoczynnej blokady liniowej (sbl) typu E. Była to pierwsza blokada samoczynna powszechnie zastosowana na sieci PKP (wyjątek stanowi tu sbl dwustawna, zastosowana wcześniej przez Elektryczne Koleje Dojazdowe) opracowana przez szwedzką firmę L.M. Ericsson i produkowana w kraju przez katowicki ZWUS.
Stosowane wcześniej półsamoczynne blokady liniowe nie pozwalały na osiągnięcie dużej przepustowości szlaków. Dopiero zastosowanie blokady samoczynnej i podział szlaku na odstępy o długości zwykle ok. kilometra (zależnej od drogi hamowania pociągów na danej linii) umożliwiło jazdę pociągów po szlaku w niewielkich odstępach i osiągnięcie znacznej przepustowości. Z tego względu blokady samoczynne zastosowano w pierwszej kolejności na liniach obciążonych największym ruchem.
Blokada typu E jest:

• jednokierunkowa, a więc pozwala na osiągnięcie pełnej przepustowości tylko przy jeździe pociągów w kierunku zasadniczym, tzn. po torze prawym,
• trzystawna , tzn. na semaforach odstępowych, oprócz świateł czerwonego i zielonego może się wyświetlać również światło pomarańczowe, w zależności od liczby wolnych odstępów za semaforem.

Ciekawostką jest sposób przesyłania sygnałów wzdłuż odstępów dla uzależnienia wskazań sąsiednich semaforów w celu uzyskania trzystawności. Sygnały te przesyłane były poprzez tor, w postaci odpowiedniej fazy zasilającej obwód torowy, a następnie rozróżnianej przez przekaźnik torowy trójpołożeniowy typu JRY, charakterystyczny dla tej blokady.
Obecnie blokada typu E, zastępowana przez dwukierunkowe sbl czterostawne i należy już do rzadkości.

Z przykrością informujemy, że zmarł nasz Kolega Ryszard Drobik. Uroczystości pogrzebowe odbędą się w sobotę 7 grudnia 2013 r. o godz. 13.00 w kościele w Krypnie koło Knyszyna.

Święto Kolejarza, przypadające w „imieniny” św. Katarzyny Aleksandryjskiej, jak co rok jest okazją do organizacji imprezy kończącej sezon zwiedzania Parowozowni. Na tegoroczne obchody święta wybraliśmy sobotę 23 listopada, bowiem dzień patronki pracowników dróg żelaznych przypadł dwa dni później – w roboczy poniedziałek.

I tak, w mgliste ale jeszcze bezśnieżne i bezdeszczowe sobotnie przedpołudnie zaprosiliśmy wszystkich chętnych do ponownego odwiedzenia skierniewickiej szopy. W czasie kolejarskiego święta zawsze chcemy pokazać inną niż posiadamy u siebie kolej, tę nie muzealną. Staramy się, aby z roku na rok pokazywać coś innego, toteż tym razem motywem przewodnim wystawy były nowoczesne wagony pasażerskie spółki PKP Intercity. Należąca do tej firmy SM42-223 przyprowadziła do nas z Warszawy elegancki wagon konferencyjny typu 508A zestawiony z wagonem sypialnym typu 305A. W ten sposób do Skierniewic zajechał niemal kompletny skład pociągu „biznesowego”, dającego możliwość noclegu i niczym nieskrępowanej pracy biurowej. Aby podkreślić, że koleje to nie tylko przewozy pasażerów, na nasze zaproszenie odpowiedział przewoźnik towarowy – PKP Cargo, nadsyłając z Łodzi lokomotywę spalinową produkcji krajowej SM31-126. Krajobrazu dopełniała delegacja zarządcy infrastruktury kolejowej – PKP Polskie Linie Kolejowe – prezentująca kolejowo-drogowy samochód ratownictwa technicznego „Unimog” na co dzień stacjonujący w Łodzi. Zapowiadany „Traxx” Spółki „Lotos-Kolej”, sprawił nam lekki zawód, utknąwszy na trasie jeszcze przed Warszawą. Przewozy Regionalne zaś dojeżdżającymi do Skierniewice pociągami tej spółki umożliwiły powrót gratis.

Ale nie tylko tabor był atrakcją. W tym roku zapewniliśmy zwiedzającym niepowtarzalną możliwość obejrzenia (i sfotografowania – na zdjęciu nasza grupa z Prezydentem Skierniewic) grupy jednolicie umundurowanych „zabytkowych” kolejarzy. Nasza Pani Prezes i trzech kolegów założyło mundury PKP wzoru z roku 1958, charakteryzujące się nawiązującymi jeszcze do XIX-wiecznego stylu, dwurzędowymi, długimi płaszczami z grubego sukna. Nie musimy oczywiście dodawać, że wszystkie akcesoria mundurowe, jak przystało na szanującą się Parowozownię były w pełni prawidłowo dobrane i oryginalne…

Zamykając sezon przypomnieliśmy o ważnej, „okrągłej” rocznicy. Sto sześćdziesiąt lat temu, latem 1853 roku Ignacy Łukasiewicz skonstruował lampę naftową. Ten epokowy wynalazek ma ścisły związek z kolejnictwem. Pierwszym, bowiem dużym odbiorcą lamp była KFNB – Północna Kolej Cesarza Ferdynanda. Nafty na kolejach używało się bardzo długo, niemal do ostatnich dekad XX wieku. Początkowo oświetlała ona wszystko, od budynków i peronów począwszy, na taborze i sygnałach skończywszy. W ostatnich latach wykorzystywano ją jeszcze w branży srk do oświetlania kształtowych tarcz i semaforów oraz latarni rozjazdowych. Aby upamiętnić tę ważną rocznicę, w naszej kuźni ustawiliśmy rząd czynnych „naftówek” – lampy drogowe i semaforowe, a w środku duży reflektor parowozowy, kiedyś używany w Skierniewicach na jednej z manewrowych Tp4.

Ostatni w roku dzień otwarty był okazją do szeregu spotkań i podsumowań. Już rano odwiedził nasz obiekt Prezydent Skierniewic, p. Leszek Trębski. Z przyjemnością mogliśmy opowiedzieć włodarzowi miasta o naszych tegorocznych dokonaniach w zakresie rewitalizacji kompleksu. Zaprezentowaliśmy kolejne setki metrów kwadratowych odbudowanego dzięki dotacjom MKiDN oraz ŁWKZ dachu hali głównej. Pokazaliśmy postęp prac przy adaptacji pomieszczeń na planowaną wystawę urządzeń kolejowej łączności. Prezydent w imieniu władz miasta złożył na nasze ręce najserdeczniejsze życzenia dla całej skierniewickiej braci kolejarskiej. Nie zawiedli nas również uczniowie, z zaprzyjaźnionej a związanej z koleją prawie stuletnią tradycją Szkoły Podstawowej nr 4. Jej uczniowie pod wodzą wychowawczyni, p. Beaty Więckowskiej przynieśli nam w prezencie, własnoręcznie wykonany bardzo długi łańcuch – skład pociągu.

Tradycyjnie także, w pomieszczeniu dawnej „brechałki” odbyło się spotkanie towarzyskie dla emerytowanych pracowników kolejowych. Kilkanaście osób, w dużej mierze kiedyś związanych z parowozownią i lokomotywownią spędziło – wydaje nam się – mile czas. Był to czas ciekawie przebyty też dla nas. Wspomnienia i historie z czasów, gdy w Skierniewicach królowały czarne, stalowe smoki są nabytkiem na wagę złota. Wystarczy powiedzieć, że jeden z naszych Gości zaczął pracę zawodową w MD Skierniewice w 1946 roku…

  Świąteczne zwiedzanie było wreszcie okazją do wręczenia nagród publiczności uczestnikom pleneru „Historia w żelazie zaklęta”. Laureatów nagród wybranymi przez ankietę wypełnianą podczas kolejnych dni otwartych przez zwiedzających, oglądających poplenerową wystawę zdjęć, umieszczoną w hali maszyn, zostali Anna Bryjak i Łukasz Gładki.

Podczas ostatniego w sezonie 2013 dnia otwartego odwiedziło nas 375 osób. W ten sposób liczba zwiedzających w ciągu roku osiągnęła kolejny rekordowy pułap, przekraczając cyfrę 6000!

Skierniewickie, kolejowe święto miało miejsce nie tylko w Parowozowni. Następnego dnia, w niedzielę odbyła się msza św. odprawiona w intencji żyjących i zmarłych kolejarzy oraz członków i wolontariuszy naszego Stowarzyszenia. PSMK istniejąc, co prawda znacznie krócej niż koleje, ale jednak już sporo lat, straciło spośród swego grona wielu Kolegów. Ten moment, w skierniewickim kościele św. Jakuba był okazją do przypomnienia sobie ich twarzy, głosów, dokonań…

Na mszy wystąpiliśmy jako poczet sztandarowy, z historyczną chorągwią ufundowaną przez pracowników Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej w roku 1907. W poczcie wraz z naszą dwójką – Judytą Kurowską-Ciechańską i Pawłem Mierosławskim stanął p. Kazimierz Miastowski z Duszpasterstwa Kolejarzy, przed laty pracujący w Oddziale Napraw Pojazdów Trakcyjnych Md Skierniewice.

Wraz z prowadzonymi pracami renowacyjnymi staramy się też „cywilizować” nasze zaplecze warsztatowe, czemu szczególnie sprzyjają krótkie jesienne i zimowe dni. Wymaga to m.in. nowych regałów magazynowych, na których można składować narzędzia i części taboru. Tym bardziej cieszy nasz dar, który dotarł do Parowozowni na dwa dni przed Świętem Kolejarza. Dzięki uprzejmości firmy Pana Zdzisława Ciesielskiego nasz przywarsztatowy magazyn wzbogacił się o dodatkowe regały. Dziękujemy!