Zmierza do końca pierwszy etap prac remontowych przy wagonie-piwiarce. Drewniane oszalowanie i konstrukcja ścian, podsufitki i podłogi zostało w całości rozebrane. Zdjęto także resory, aby uchronić wrażliwe wewnętrzne powierzchnie piór przed nabiciem się piasku przy planowanym ciśnieniowym oczyszczaniu szkieletu konstrukcji. Wagon wytoczono z hali głównej na zewnątrz, bowiem przed dalszymi pracami konieczne jest uporządkowanie stanowiska pracy i sprzątnięcie kawałków zdjętej piankowej izolacji termicznej.

Korzystając z lepszego niż wewnątrz hali, dziennego światła łatwiej jest także dokonać poszukiwań resztek zachowanych dawnych oznaczeń pojazdu. Mamy nadzieję odtworzyć nieznane jeszcze elementy historii tak interesującego wagonu. Przy okazji poddamy ocenie stan zachowania elementów konstrukcji i ustalimy zakres niezbędnych prac ślusarskich.

Wśród miliona osób pochowanych na Starych Powązkach w Warszawie spoczywa wielu kolejarzy. Znane są groby kilkuset – i tych znakomitych, o których można pisać obszerne prace naukowe, i tych zwyczajnych znanych tylko z imienia i nazwiska, funkcji podanej na płycie nagrobka. Pośród nich ten najważniejszy to pomnik inżyniera Stanisława Wysockiego (Busko, 14 kwietnia 1805 – Warszawa, 21 maja 1868), pioniera kolejnictwa polskiego, projektanta i budowniczego Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, pierwszej linii kolejowej na terenie Królestwa Polskiego. Dziekan inżynierów polskich – tak współcześni nazywali Wysockiego – spoczął w alei katakumbowej (filar 6/7).

W czasie przygotowań do obchodów 140. rocznicy uruchomienia pierwszego odcinka DŻWW (w pierwszej połowie lat 1980-tych) grób odnalazł nasz kolega Marek Moczulski, wtedy pracownik Muzeum Kolejnictwa, które następnie wystąpiło do Towarzystwa Opieki nad Zabytkami o pomoc w odrestaurowaniu pięknego nagrobka o dużej wartości artystycznej. W działania te zaangażowany był także inny ówczesny pracownik Muzeum Kolejnictwa, nieżyjący już dziś autor wielu publikacji fachowych z zakresu prowadzenia ruchu pociągów, p. Alojzy Karpiński.

Do popularyzowania tego przedsięwzięcia włączył się Tygodnik Kolejarza „Sygnały”. Renowację grobu ukończono w 1987 r. Fachowe wykonawstwo prac zapewnił Komitet Opieki nad Starymi Powązkami.

Od 1987 r. z inicjatywy członków Polskiego Stowarzyszenia Miłośników Kolei przy grobie Wysockiego w każdą rocznicę uruchomienia pierwszego odcinka „wiedenki” (było to 14 czerwca 1845 r.) są organizowane okolicznościowe spotkania. Kwiaty i znicze przypominają przechodniom, że Warszawa i kolejarze nie zapomnieli o swojej, a jednocześnie najbardziej polskiej z polskich dróg żelaznych.

Od czasu odrestaurowania grobu minęło już ćwierć wieku. Sąsiedztwo ruchliwych ulic wielkiego miasta, usytuowanie grobu w zacienionym miejscu zostawiło ślady, które każą ponownie podjąć trud jego restauracji, już nie tak gruntownej i kosztownej, ale z wykorzystaniem nowych, nie znanych 25 lat temu środków. Na cel ten są potrzebne znaczące środki finansowe.

Wszystkich, którzy zechcą się przyłączyć do prowadzonej przez Polskie Stowarzyszenie Miłośników Kolei oraz Społeczny Komitet Opieki nad Starymi Powązkami im. Jerzego Waldorffa akcji odnowienia zabytkowego grobu informujemy, że środki na ten cel można wpłacać na konto PSMK: 52 1240 6218 1111 0000 4617 3535, koniecznie z dopiskiem „grób Wysockiego”.

Jako pierwsza, jeszcze przed ogłoszeniem apelu w prasie i Internecie, cegiełkę na ten cel przekazała ZOZ NSZZ „Solidarność” PKP Energetyka S.A. Zakład Lubelski. Na wniosek jej przewodniczącego, p. Adama Szczerbatki konto restauracji grobu Wysockiego zostało zasilone kwotą 500 zł.

Patronat medialny nad akcją objęły czasopisma „Kurier Kolejowy” i „Solidarność w PEELKA”.

14 maja 2011 r. tuż po zmroku odbyła się druga w dziejach Skierniewic Kolejowa Noc Muzeów –popularne wydarzenie kulturalne, polegające na bezpłatnym udostępnianiu placówek muzealnych w wybranym dniu w godzinach wieczornych i nocnych. Pierwsza Noc Muzeów odbyła się w Berlinie w 1997 r., przekształcając się w 2001 r. w imprezę o zasięgu ogólnoeuropejskim, która w 2003 r. dotarła do Polski. Imprezę tę, podobnie jak w ubiegłym roku zorganizowaliśmy wspólnie z Fundacją Polskich Kolei Wąskotorowych zawiadującą Koleją Rogowską.

W tym roku wydarzenie to miało szczególny charakter, bowiem do Skierniewic i Rogowa zwiedzających przywiozły dwa pociągi – „Bydgostia” ED74 z Warszawy oraz zmodernizowana EN57 z Łodzi. Partnerami tego przedsięwzięcia były PKP Polskie Linie Kolejowe S.A., które udostępniły szlaki, PKP Intercity S.A.– prowadzące pociąg z Warszawy, Przewozy Regionalne sp. z o.o. przewożące chętnych z Łodzi oraz PKP Energetyka S.A. W czasie Kolejowej Nocy Muzeów 2011 skierniewicka parowozownię odwiedziły 444 osoby. Więcej szczegółów w osobnej relacji.

W pierwszą sobotę maja rozpoczęliśmy siódmy już cykl Dni Otwartych w skierniewickiej parowozowni. W tym roku, wychodząc naprzeciw zainteresowaniu zwiedzających, oprócz prezentacji naszych zbiorów chcemy informować o dniu dzisiejszym naszej kolei. Teraz, więc opowiadaliśmy m.in. o zasadach prowadzenia przewozów – o podziale strukturalnym krajowych dróg żelaznych. Aby przekaz uplastycznić czwórka naszych przewodników zaprezentowała cztery mundury różnych przedsiębiorstw – mających jednak związek ze Skierniewicami. Pokazaliśmy dawny mundur PKP, obecny ubiór pracownika PKP Polskich Linii Kolejowych S.A., konduktora Przewozów Regionalnych sp. z o.o. oraz maszynisty Kolei Mazowieckich. Omówiliśmy pokrótce zakresy działania spółek tworzących obecny obraz polskich kolei.

W sferze historycznej, majowy „dzień otwarty” poświęciliśmy szczególnie konstrukcji i przeznaczeniu parowozów, korzystając z ustawionej na zewnątrz wystawy wybranych jednostek taboru. W pierwszą w roku 2011 „otwartą” sobotę odwiedziło nas łącznie 180 osób. Relację filmową zamieściła TVP w Łódzkich Wiadomościach Dnia.

Czwartym frontem robót, była podczas „majówki” kontynuacja organizacji wystawy urządzeń zabezpieczenia ruchu kolejowego. W obszernym pomieszczeniu dawnego magazynu filialnego, w budynku dyspozytora rozpoczęto montaż elektrycznej nastawnicy suwakowej typu jednorzędowego. Nastawnice takie (w początkowej odmianie) opracowała zasłużona dla europejskiego kolejnictwa, berlińska firma Siemens & Halske w roku 1908. Kolejne wykonania wypuszczano w roku 1912 oraz w latach dwudziestych. Nastawnice tego typu produkowano także w Polsce po zakończeniu II wojny światowej. Montowany przez nas egzemplarz pochodzi z 1955 roku. Wyprodukowały go Zakłady Wytwórcze Urządzeń Sygnałowych w Żorach.

Należy podkreślić, że elektryczne nastawnice suwakowe stanowią interesujący przykład współdziałania zależności elektrycznych i mechanicznych. Część elektryczna ograniczona tu została tylko do przenoszenia napędu z nastawni do urządzeń zewnętrznych (semafory, rozjazdy i rygle) natomiast wszelkie uzależnienia – kiedyś traktowane jako pewniejsze – utrzymano mechaniczne, pracujące na zasadach analogicznych jak suwaki w skrzyniach zależności nastawnic mechanicznych. Od zastosowania mechanicznych suwaków uzależniających wzięła się nazwa: „nastawnice suwakowe”.