Jednym z podstawowych problemów związanych z utrzymaniem obiektów naszej parowozowni jest stan dachów. Z uwagi na to, że ich powierzchnia na wszystkich budynkach, idzie w tysiące metrów kwadratowych, przeglądy i reperacje muszą być wykonywane stopniowo, krok po kroku. W czasie mijającego lata korzystając z pracy znanej nam, zaprzyjaźnionej firmy, udało się wykonać przeglądy i konieczne reperacje dachów na dwóch budynkach. Bieżącego lata zajęliśmy się dachem budynku dyspozytora, gdzie konieczne było wykonanie szeregu szybkich prac zabezpieczających (wiatry podrywały dachówkę, a źle wykonane w przeszłości obróbki blacharskie powodowały zawilgocenie kominów i murów zewnętrznych). Usunięte zostały także przecieki rynien i odprowadzeń wody deszczowej. Dodatkowo, wobec ujawnienia przecieków w portierni, również i tam przeprowadzono naprawę pokrycia papowego. Prace trwały ponad cztery tygodnie, w lipcu i sierpniu.

Trzeba przyznać, że dach budynku dyspozytora, choć zbudowany w okresie wojny, jest wykonany bardzo solidnie. Znaczna część dachówkowego pokrycia w ogóle nie wymagała ingerencji, nie widać także aby kiedykolwiek dokonywano tam napraw. W dużej mierze jest to wynikiem zastosowania wysokiej jakości dachówki, produkowanej w firmie Sturm w Freierwaldau (obecnie Gozdnica – woj. lubuskie). O jakości materiału niech świadczy fakt konieczności uzupełnienia lub wymiany jedynie 300 sztuk dachówek, na około 15000 leżących na dachu, przy czym większość uzupełnień wynikła z działania wiatru i uszkodzenia zabezpieczenia wiatrowego na krawędziach ścian budynku. Dachówki z firmy Sturm można do tej pory znaleźć na dużej liczbie obiektów kolejowych budowanych przed i w okresie wojny. Szkoda, że w chwili obecnej gozdnickie cegielnie i dachówczarnie są opuszczone…

Wszystko wskazuje na to, że już w bardzo realnej przyszłości Parowozownia zyska jedno, dodatkowe stanowisko w hali wachlarzowej. Poprzedni gospodarz obiektu zamurował je tworząc w tym miejscu warsztat wykonujący osprzęt do prac przy elektryfikacji linii kolejowych. Dla nas ważne jest bezpieczne miejsce do przechowywania eksponatów stąd konieczność przywrócenia stanu pierwotnego. Zresztą odbudowa stanowiska nr 12 zbiega się z zaleceniem konserwatorskim z 1992 r. postulującym powrót hali wachlarzowej do stanu z końca lat sześćdziesiątych XX w.

W niedzielę, 15 października 2006 r. po długich pracach przygotowawczych (wykonanie ram i zawiasów, dopasowywanie poszycia blaszanego, gruntowanie i malowanie) wrota nowego stanowiska zostały przyspawane do zawiasów. Teraz pozostały tylko prace wykończeniowe oraz rozbicie niepotrzebnego muru, żeby na stanowisko nr 12 można było wprowadzić pojazdy oczekujące na miejsce pod dachem. W ten sposób zakończymy najważniejsze zadanie z tegorocznych prac renowacyjnych na terenie Parowozowni.

Ponieważ zadanie jest wspomagane z funduszy publicznych, to utrzymanie preliminarza wydatków i dotrzymanie harmonogramu prac jest niezwykle ważne. Zawieszenie wrót we wcześniej ustalonym terminie nie tylko otworzyło dalszy front robót, ale także potwierdziło, że zadanie zostanie wykonane na czas.

Pół maja oraz cały czerwiec i lipiec zajęła budowa nowych krat okiennych w oknach hali wachlarzowej. W początkach maja, po długim oczekiwaniu (materiałów hutniczych, jak niegdyś – w czasach schyłku epoki pary nie było w składach hurtowych) zakupiono wreszcie niecałe dwie tony prętów. Umożliwiło to stopniowe składanie i montaż w oknach krat, z wykorzystaniem przygotowywanych już od końca kwietnia innych elementów (obramówki z kątowników, wiercone płaskowniki wiążące pręty). Prace, bardzo trudne z racji konieczności operowania w powietrzu kratą ważącą, bagatelka, niemal 100 kg (każde okno ma powierzchnię około 5 metrów kwadratowych) zmusiły kilku kolegów do poświęcenia części urlopów wypoczynkowych. Dwutygodniowe wytężone prace przygotowawcze w maju, uwieńczyła zabudowa pierwszych, licząc od hali maszyn, kilku okien. W kolejne weekendy czerwca i lipca, korzystając z przygotowanych wcześniej „prefabrykatów” zabezpieczano dalsze otwory.

Prace zakończono za połową drugiej części hali wachlarzowej – nie udało się bowiem zakupić odpowiedniej ilości materiału (wyczerpanie się środków). Kilka ostatnich okien musi więc jeszcze oczekiwać swej kolejki – na razie istniejące w nich, mało estetyczne, dotychczasowe kraty będą wzmocnione elementami odzyskanymi z ukończonej części. Kraty choć bardzo potrzebne okazały się bardzo poważnym wydatkiem – w dodatku nieplanowanym na ten rok. Usilnie poszukujemy pieniędzy na zakończenie zabezpieczania wachlarza.

W końcu lata wykonano kolejny odcinek brakujących posadzek w hali głównej. Wypoziomowano, wybrukowano gruzem oraz zalano betonem odcinek podłogi między kanałem nr 1 i nr 2. W ten sposób cały obwód hali został wyposażony w podłogi. Trwają prace przy poziomowaniu oraz zalewaniu betonem obszaru przyległego do kanału nr 2 (na którym stoi „Wittfeld”). Wyrównywana jest także i brukowana ogromna połać przy kanale nr 16 (stoją tu wagony rosyjskie). Prace posuwają się sprawnie ale niezbyt szybko bowiem nie dysponując betoniarką, zaprawę zmuszeni jesteśmy wyrabiać ręcznie. Dzięki zdobytej wprawie udaje się nam wyrabiać kilka ton suchej masy betonowej w przeciągu jednego weekendu. Betonu idą spore ilości gdyż podłogi wykonujemy solidnie mając na względzie możliwość obciążania ich sporymi ciężarami.

Mimo zadowolenia z wyrabiającej mięśnie pracy – poszukujemy jednak wsparcia w postaci betoniarki!