W połowie września 2020 r. ruszył pierwszy etap remontu dawnego budynku administracyjno-socjalnego Parowozowni. Odbywa się on dzięki wsparciu Samorządu Województwa Łódzkiego oraz ze środków pochodzących z 1% podatku. W jego trakcie zaplanowana została naprawa ceramicznego poszycia dachu – w tym celu już od wielu lat gromadziliśmy poniemieckie dachówki-karpiówki, które zastąpią wyjątkowo nietrwałe swoje cementowo-wapienne odpowiedniki.

Po zakończonym remoncie zamierzamy przenieść do tego obiektu nasze zaplecze socjalne wraz z pokojami noclegowymi.

Dużo wskazuje na to, że Jej przygoda z kolejarzem-noblistą Wł. St. Reymontem zaczęła się wtedy, kiedy PSMK przygotowywało obchody 160. rocznicy przyjazdu pierwszego pociągu Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej do Skierniewic.

Było tak: w prologu trzydniowych obchodów przewidzieliśmy sesję popularno-naukową. Miały być referaty o powstawaniu „wiedenki” i o jej pierwszych parowozach. Sąsiadów z kolejki rogowskiej poprosiliśmy o okolicznościowe wystąpienie z okazji 90. rocznicy powstania tej linii. A Majka, w zastępstwie – z konieczności – za swojego brata zaproponowała temat „Władysław Stanisław Reymont – pomocnik dozorcy plantowego, laureat literackiego Nobla”.

To było nawet oczywiste – polonistka, emerytowana nauczycielka z całą zawodową karierą przebiegającą w kolejowych szkołach opowie o Reymoncie. A i temat zaciekawiał, bo mało kto wiedział, że autor „Chłopów” w swoich życiowych losach miał dwa epizody związane z drogą żelazną. To pewnie dlatego wątki kolejowe przedstawiane w jego twórczości są tak bardzo realistyczne.

Na sesji, swojego referatu Majka nie czytała. Opowiadała go. Barwnie, ciekawie, ze swadą. Swoim wystąpieniem porwała słuchaczy. Po referacie padło z sali pytanie – czy będzie TO można będzie gdzieś przeczytać?

Udało się. Przy pomocy brata, po roku wykład znalazł odzwierciedlenie w druku.

Później Majka doskonaliła swoją reymontowską gawędę. I często, na spotkaniach z kolejarzami, przypominała losy kolejarza-noblisty. Z tego co wiem, opowieść o dozorcy plantowym Wł. St. Reymoncie poznali nie tylko kolejarze, bo też uczniowie, słuchacze Uniwersytetów Trzeciego Wieku, czytelnicy miejskich i wiejskich bibliotek… O kolejarzu- nobliście opowiadała w Częstochowie (na Jasnej Górze), w Herbach, w Kochanowicach, Koluszkach, Krakowie, Lublińcu, Lipcach Reymontowskich, Milanówku, Skierniewicach, Smołdzińskim Lesie, Wołominie, w Warszawie, a nawet w pociągu „Reymont” na trasie z Łodzi do Krakowa.

Każdego roku w listopadzie, obowiązkowo spotykaliśmy się na Starych Powązkach. Kwestowaliśmy na odbudowę tej narodowej nekropolii. Majka zajmowała miejsce przy grobie noblisty. Przechodzącym opowiadała o jego związkach z koleją warszawsko-wiedeńską. Zawsze otoczona wianuszkiem słuchaczy.
I tak było jeszcze rok temu…

Maria Balicka – serdeczna, dobra, przesympatyczna i kochana Majka odeszła 3 września 2020 r.. 5 dni później pożegnaliśmy ją w rodzinnej Kobyłce, której oddała chyba jeszcze więcej, niż Reymontowi.

Kto teraz, , będzie TAK porywająco opowiadał o Reymoncie-kolejarzu???

Eksponaty w Parowozowni Skierniewice, to nie tylko tabor czy urządzenia sterowania ruchem kolejowym, ale także wiele innych przedmiotów, zarówno bezpośrednio, jaki pośrednio związanych z tematyka kolejnictwa. Wśród tych ostatnich znajdują się także wytwory rąk artystów.
W niedzielę 13 września 2020 r. nasza kolekcja wzbogaciła się o kolejne dzieło sztuki o tematyce kolejowej, bowiem odwiedziła nas Pani Mirosława Bednarczyk i podarowała do zbiorów Parowozowni obraz autorstwa Eweliny Krajewskiej zatytułowany „Smutny koniec”.
Dziękujemy!

Szanowni Państwo,
w związku z tym, że władze miasta Skierniewice zrezygnowały w tym roku z organizacji Skierniewickiego Święta Kwiatów, Owoców i Warzyw bezprzedmiotowa stała się organizacja naszych Specjalnych Dni Otwartych 19 i 20 września 2020 r.

Do zobaczenia więc w trakcie zwykłego Dnia Otwartego 3 października 2020 r.!

Dziwny to czas. Frekwencja na Dniach Otwartych przypomina tą z naszych początków 15 lat temu. 5 września odwiedziło nas zaledwie 126 osób. Pociesza jedynie fakt, że 1/5 z nich skorzystała z oferty powrotu gratis, którą przygotowała Łódzka Kolej Aglomeracyjna. Mamy nadzieję spotkać się z Państwem jeszcze za miesiąc.

A w przyszłym roku – liczymy, że będzie jeszcze przepięknie, będzie jeszcze normalnie…

W sierpniu ukazał się tematyczny numer Magazynu Historycznego „Mówią Wieki” poświęcony w dużej mierze historii Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, a w nim kilka artykułów autorstwa członków PSMK – uznanych specjalistów w dziedzinie historii kolejnictwa – powstałych z okazji 175-lecia tej kolei.

Andrzej Paszke we wprowadzającym rozpoczynającym cykl tekście opisuje jak powstawała „Wiedenka”, a Paweł Mierosławski w artykule „Od »Warszawy« do hanowerki. Kilka słów o parowozach DŻWW” skupia się na taborze trakcyjnym szacownej Jubilatki. Architektura budynków kolejowych kolei warszawsko-wiedeńskiej stanowi natomiast przedmiot dociekań dra Michała Jerczyńskiego. Marek Moczulski natomiast przybliża sylwetkę niezwykle ważnej dla powstania „Wiedenki” postaci Stanisława Wysockiego – jej projektanta i budowniczego. Profesor Zbigniew Tucholski zaś przybliża postać Edwarda Segeta – konstruktora urządzeń sygnalizacji kolejowej.

Szanowni Państwo,
przypominamy, że ze względu na obecną sytuację epidemiologiczną i naszą decyzję o dalszym wyłączeniu hali wachlarzowej ze zwiedzania planowany na 15 sierpnia 2020 r. Wieczorny Plener Fotograficzny nie odbędzie się.

Najbliższą okazją do odwiedzin Parowozowni będzie prawdopodobnie wrześniowy Dzień Otwarty (sobota, 5 września 2020 r.).

W sobotę 1 sierpnia odbył się drugi z tegorocznych Dni Otwartych – niestety ponownie w okrojonej formule. Tym razem odwiedziło nas 197 osób. Ponieważ nadal nie udostępniamy wnętrz budynków, dla naszych Gości wystawiliśmy z hali część wyremontowanych jednostek taboru.

Jednocześnie informujemy, że ze względu na niestabilną sytuację epidemiologiczną odwołujemy Wieczorny Plener Fotograficzny zaplanowany na 15 sierpnia 2020.

Czas powrotu do „nowej normalności” wykorzystaliśmy m.in. do odświeżenia wyglądu pomnikowej OKl27-10, eksponowanej przy wjeździe do Parowozowni od ul. Łowickiej. A czas ku temu był najwyższy, bowiem obchodząca w tym roku swe 90 urodziny maszyna nie była odnawiana od 2005 r. Minione 15 lat obeszło się z nią raczej średnio i konieczne były dość szeroko zakrojone prace renowacyjne. Dzięki nim wiekowa lokomotywa znowu stała się wizytówką Parowozowni.

Prace o podobnym zakresie planujemy również w stosunku do innych parowozów eksponowanych na świeżym powietrzu.

Ponieważ prace przy platformie niskoburtowej w zasadzie już dobiegły końca, postanowiliśmy ruszyć z odbudową wagonu krytego, którego historia sięga 1910 r. Został zbudowany w fabryce Weitzer János w Árad. Był to nasz pierwszy pozyskany do kolekcji pojazd (19 maja 1988 r.). Jeszcze we wrześniu 1988 r. odnowiony i przygotowany do ekspozycji został ustawiony na specjalnym torze na stacji Łódź Widzew. Warto podkreślić, że zaledwie w rok po utworzeniu Stowarzyszenia, mieliśmy już swój własny pojazd, który ku dobru wszystkich, stał się pomnikiem techniki (oprócz naszego wagonu, stał tam jeszcze parowóz Ferrum).

W ciągu minionych 30 lat czas znacząco zaznaczył swój bieg i dzisiaj wagon wymaga ponownej renowacji. Ponieważ w międzyczasie, po zlikwidowaniu pomnika techniki na Widzewie, wagon przyjechał do Skierniewic, dzisiaj możemy zająć się jego ponownym remontem. Zamierzenie ze względów finansowych, jest rozłożone na kilka etapów.
Pierwszym posunięciem była wymiana zestawów kołowych – zestawy z wagonu tej samej serii (przeznaczonego do statycznej ekspozycji) zastąpiły mocno zużyte zestawy w „Aradzie”, dla którego planujemy możliwość ograniczonych przejazdów. Zamiany zestawów dokonała firma Rail Tech z Łodzi.

Za sprawną i profesjonalną akcję bardzo dziękujemy kierownictwu i zespołowi firmy. Warto też dodać, że Rail Tech wykonując zamianę nieodpłatnie stał się pierwszym sponsorem odbudowy naszego 110-letniego wagonu.