Dach, z reguły cieknący, to zmora każdego większego, zabytkowego obiektu. W naszym przypadku, gdy obiekt to ogromne hale – problem dachu jest kluczowym warunkiem „być albo nie być”.

To prawda, że istnieją inne  wyzwania : rdza na parowozach, nienajlepsze instalacje, kiepski stan niektórych torów. Ale z lejącym się na głowę (no i eksponaty) deszczem nigdzie się nie zajedzie. Remont, a choćby tylko i samo malowanie pojazdów idzie w niwecz, instalacje trafia szlag, a o torach nie chce się myśleć skoro dookoła unosi się smrodek… stęchlizny.  Dachy to podstawowe wyzwanie – również kolejowego – muzealnika.

Na szczęście, co pokazuje załączony rysunek jesteśmy, no może nie na finiszu, ale mocno już zaawansowani. Ubiegły rok niewątpliwie był dla nas bardzo udany pod względem pozyskanych na remonty budynków środków. Otrzymaliśmy dotacje na odbudowę naprawdę sporej części dachu hali oraz pierwszej części świetlika, dzięki czemu stojące na pierwszych trzech kanałach pojazdy (w tym Wittfeld i odrestaurowana Ol49-4) są od teraz całkowicie zabezpieczone od degradacji.

Niestety po roku tłustym przyszedł czas chudy. Nasze tegoroczne starania o środki nie zakończyły się takim, jak dwanaście miesięcy temu wynikiem. Teraz, jak dotąd udało nam się pozyskać 14 500 zł od Miasta Skierniewice  na remonty naszych torów – bo nareszcie możemy już myśleć i o nich. Konieczny wkład własny wyniesie tutaj blisko 4 000 zł. Ta kwota, to jednak niezbyt duży procent wyników ubiegłorocznych.

Mimo niewielkich wpływów z dotacji, tym roku chcielibyśmy dalej podciągnąć remonty dachów aby za rok być rzeczywiście na finiszu. Ponieważ brakuje naprawdę już niewiele do końca, (np. na hali głównej zaledwie 136 m² nad połowami dwóch kanałów), podjęliśmy decyzję  samodzielnej kontynuacji remontów nawet bez dotacji celowych i uzbierania brakujących pieniędzy. Dlatego w tym roku szczególnie zachęcamy Państwa do wsparcia nas 1% oraz darowiznami na konto Stowarzyszenia. Niestety,  dopóki walczymy z odbudową naszej infrastruktury, dopóty kapitalne remonty naszych pojazdów do ruchu (co jest przecież naszym rzeczywistym – o ile tego dożyjemy – celem!)  wciąż będą się odsuwać w czasie.

Apelujemy o zrozumienie i poparcie Waszym „jednym procentem”. Każda złotówka przybliża moment, w którym zakończymy „dachowanie” aby móc wreszcie zająć się tym, aby z bram parowozowni wyjechał wreszcie eksponat pod parą…

W poniedziałek 27 marca miała miejsce konferencja naukowa „Ochrona dziedzictwa kolejowego w Polsce. Historia, zasób, problemy i perspektywy” organizowana przez Senat Rzeczypospolitej Polskiej, spółkę PKP CARGO SA i Instytut Historii Nauki PAN. Celem konferencji, odbywającej się z inicjatywy m.in. Senatora RP Roberta Gawła, pracowników PKP Cargo i środowiska naukowego, było omówienie możliwości poprawy stanu ochrony zabytków kolejowych i ich adaptacji do nowych funkcji, ze wskazaniem przykładów krajowych i zagranicznych.

W trakcie konferencji zaprezentowaliśmy referaty:

• Rewitalizacja i adaptacja na cele muzealne obiektów kolejowych na przykładzie Parowozowni Skierniewice dotyczący naszej szopy wygłoszony przez Judytę Kurowską-Ciechańską;
• Póki nie będzie za późno – ginący zasób zabytków architektury kolejowej, urządzeń sterowania ruchem kolejowym i łączności omawiający narastającą potrzebę ochrony budynków i budowli kolejowych i urządzeń srk przygotowany przez Michała Jerczyńskiego.

Swoje wystąpienia z ramienia jednostek naukowych, w których pracują mieli także nasi Koledzy:

• dr hab. Zbigniew Tucholski z Instytutu Historii Nauki PAN z referatem: Problem ochrony dziedzictwa kolejowego w Polsce. Koncepcja Narodowego Muzeum Kolejnictwa;
  
• dr Ariel Ciechański z Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN z wspólnym referatem z Filipem Bebenowem (WGiG UAM): Brechą w szprychy koła parowozu. Bariery w rozwoju turystyki opartej na dziedzictwie kulturowym kolei w Polsce. Czy i jak można je pokonać.

Ci dwaj ostatni Koledzy brali również czynny udział w pracach komitetu organizacyjnego konferencji.

W dniach 8-9 kwietnia (sobota-niedziela) zapraszamy na Obóz Wolontariacki organizowany przez nasze Stowarzyszenie na terenie naszej historycznej Parowozowni. W jego ramach zamierzamy prowadzić zintensyfikowane prace remontowe toru nr 59 wsparte przez Miasto Skierniewice i polegające na wymianie podkładów. Projekt skierowany jest do wszystkich, którzy ukończyli 15 lat (preferowane są jednak osoby nieco starsze) i mają odrobinę wolnego czasu oraz chęci do działania na rzecz zachowania dziedzictwa post-industrialnego.

W sobotę i niedzielę przewidujemy początek prac  około godz. 10.00 i kontynuację do ok. 18.00. Każdego dnia prac przewidujemy w ich trakcie ciepły posiłek. W przypadku niesprzyjającej pogody może nastąpić zakres prac na inne.

Uczestnikom Obozu zapewniamy:

• zwrot kosztów dojazdu i powrotu do/z Skierniewic w 2 klasie pociągów osobowych lub pospiesznych lub równoważnych publicznej komunikacji autobusowej (na podstawie oryginałów biletów z kasy lub wydruków biletów internetowych);
• możliwość noclegu w pomieszczeniach socjalnych Parowozowni w warunkach turystycznych (w przypadku większej liczby zgłoszeń będziemy szukać zakwaterowania poza Parowozownią);
• wodę i wyżywienie;
• rękawice robocze i fartuchy;
• narzędzia do pracy;
• na życzenie zaświadczenie o uczestnictwie.

Ze względu na ograniczone możliwości naszego zaplecza socjalno-noclegowego oraz na konieczność dostosowania „frontu” prac i przygotowania odpowiedniej liczby narzędzi prosimy o wcześniejsze zgłoszenia zawierające preferencje co do czasu pobytu, standardu noclegów i wykonywanych za pomocą specjalnego formularza.  Szczególnie dotyczy Pań, którym chcielibyśmy zapewnić nieco więcej komfortu i zakwaterować w nieco lepszych warunkach.

W 2010 r. nasze zbiory wzbogaciła lokomotywa spalinowa Ls40-4544. Według informacji od poprzedniego właściciela pojazd był sprawny. Natłok bieżących spraw i brak oleju silnikowego w silniku spowodowały, że nie było jakoś okazji do szybkiej weryfikacji tej informacji. Inaczej było późną zimą tego roku. Grupa naszych wolontariuszy postanowiła dokonać przeglądu, a następnie uruchomienia silnika lokomotywy. Prace te zostały uwieńczone sukcesem, a ich kontynuacja planowana jest latem. Lokomotywa niestety w czasie pracy w dotychczasowym miejscu straciła balast i prawdopodobnie staniemy przed koniecznością stworzenia rozwiązania zastępczego.

Od piątku 17 marca do niedzieli 19 marca podobnie jak w ubiegłych latach prezentowaliśmy się w Łodzi na Targach – Regiony Turystyczne Na Styku Kultur, gdzie w hali Międzynarodowych Targów Łódzkich przy Alei Politechniki odwiedzający nasze stoisko mogli się spotkać z nami osobiście i porozmawiać o naszej ofercie w nadchodzącym sezonie turystycznym oraz planach na bardziej odległą przyszłość. Podobnie jak ubiegłym roku wystawiliśmy się na niewielkim i skromnym, aczkolwiek za to własnym stoisku.

Już dziś serdecznie zapraszamy na kolejną imprezę targową, która odbędzie się w dniach 7-8 kwietnia w Zabrzu. Będziemy  tam na zaproszenie miejscowego urzędu miasta wystawiać się w towarzystwie wielu pokrewnych obiektów w ramach Międzynarodowych Targów Turystyki Przemysłowej.

Szanowni Państwo,
nasz projekt: Budka dróżnika w Parowozowni Skierniewice jako nowy element ekspozycji i pomoc dydaktyczna zakwalifikował się do udziału w konkursie Tesco – Decydujesz, Pomagamy. Obejmuje on stworzenie wielofunkcyjnego elementu infrastruktury ekspozycyjnej (plenerowej) w postaci repliki budki dróżnika (typ PKP z roku 1926) z elementami rogatek ustawionych w pobliżu toru nr 63. Docelowo budka otrzyma standardowe wyposażenie tego typu obiektów (szafka ubraniowa, piec „koza”, stół, krzesła). Obok budki zostaną ustawione, posiadane: winda rogatkowa i funkcjonująca rogatka („szlaban”). Nowa ekspozycja będzie również podstawą dydaktyczną do nauki prawidłowych zachowań komunikacyjnych dzieci oraz bazą dla praktyk w szkolnictwie kolejowym.

Na nasz projekt można głosować przy okazji zakupów sklepach sieci:

Drodzy nasi Drodzy Darczyńcy,
trwają przygotowania do przesłania Państwu podziękowań za przekazany nam w 2016 r. 1% podatku. Niestety w obecnej sytuacji prawnej nie możemy wzorem ubiegłych lat wykorzystywać do tego celu danych adresowych otrzymanych od Urzędów Skarbowych. W związku z tym zwracamy się do wszystkich, którym przy wpisywaniu do PIT zgody na ujawnienie nam swoich danych, przeświecało przyzwolenie na wykorzystanie ich do przesłania indywidualnych podziękowań, o przekazanie nam na e-mail: zarzad@psmk.org.pl adresów korespondencyjnych lub też dyspozycji osobistego odbioru. To umożliwi nam tradycyjną korespondencję z dowodami wdzięczności dla okazanego PSMK wsparcia lub też przekazanie koperty z nimi w trakcie Dni Otwartych w Parowozowni.

W sobotę 10 grudnia 2016 r. odbyło się VII Walne Zgromadzenie Członków PSMK w trakcie którego dokonano m.in. wyboru nowych władz. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, wybrane władze obejmowały swoje funkcje po zarejestrowaniu ich składu w Krajowym Rejestrze Sądowym, co nastąpiło dopiero w drugiej połowie stycznia 2017 r. Jednocześnie został wprowadzony w pełni w życie Statut uchwalony na  Nadzwyczajnych Walnych Zebraniach Członków  w styczniu i maju 2016 r. wraz ze zmianami dotyczącymi reprezentacji zewnętrznej PSMK i nowym nazewnictwem członków organów Stowarzyszenia.

W poczet zespołu kolejnego Zarządu Głównego weszli:

• Sylwester Pulik – Prezes
• Judyta Kurowska-Ciechańska – Wiceprezes
• Sławomir Sidor – Wiceprezes
• Arkadiusz Baraniok  i Andrzej Paszke – Członkowie

Główna Komisja Rewizyjna składać się będzie trzech osób:

• Paweł Mierosławski – Przewodniczący
• Maciej Michalik, Daniel Kiper, Paweł Adamowicz i Tadeusz Suchorolski – Członkowie

Sąd Koleżeński wybrano w składzie:

• Maciej Wolfram – Przewodniczący
• Małgorzata Kurowska i Mariusz Smolarek – Członkowie

Paulina Sasin urodziła się 2 grudnia 1992 r. Dorastała i uczyła się w Białymstoku, w tym to też mieście pomimo bardzo młodego wieku zdążyła się zapisać w pamięci wielu ludzi jako bardzo aktywna i prężna działaczka licznych organizacji pozarządowych, wśród których wypadałoby wymienić przede wszystkim lokalny sztab Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy i związane z nim Towarzystwo Ulepszania Świata dla których stanowiła jedną z kluczowych postaci. Paulina nie pozostawała również obojętną na los zwierząt stanowiąc jeden z filarów „Wegestok” – białostockiej grupy lokalnej Fundacji „Viva! Akcje dla zwierząt”. W ostatnich kilku latach Jej kroki kierowały się także wielokrotnie do skierniewickiej „szopy”, której poświęciła również wiele czasu i serca… Niezależnie czy pomagała w remontach pomieszczeń czy też malowała dzieciakom buzie w trakcie imprez im dedykowanym. Jeszcze w początku grudnia, gdy jeden z naszych Kolegów spotkał się z Nią w Białymstoku, snuła z nim plany na Dzień Dziecka w Parowozowni AD 2017. Jak grom z jasnego nieba spadła na nas informacja o Jej przedwczesnej śmierci. Paulina odeszła 27 grudnia 2016 r. przeżywszy niespełna 24 lata. Dziś symbolicznie żegnamy się z nią poniższym wspomnieniem napisanym przez jednego z naszych Kolegów.

Po raz pierwszy nasze drogi przecięły się w 2010 roku… a może to był 2009? Pierwsze ciepłe dni zwiastowały dobrze zapowiadający się sezon prac w naszej szopie, plany na te pierwsze ciepłe dni były proste – remont pomieszczeń socjalnych w  „budynku dyspozytora”. Zabrałaś się do pracy niemal z miejsca, tuż po wielogodzinnej podróży z Białegostoku. Zadziwiłaś nas, grupę facetów w różnym wieku, swoim zawzięciem i motywacją… jak również pompą insulinową z którą raczej się nie rozstawałaś… Po brudnej budowlance, z chęcią zabierałaś się za bardziej twórcze zajęcia – które z resztą uwielbiałaś, szafki ubraniowe pomalowane przez Ciebie w unikatowe kolejowe motywy do dziś wyróżniają się z szarości naszej roboczej szatni – ot taki kolorowy i szalony wtręt w uporządkowanym kolejowym świecie. Przez cały dzień się uśmiechałaś, taka była każda Twoja wizyta w Skierniewicach, pełna uśmiechu i radości z tego, że mogłaś nam pomóc. Wolontariat miał się stać popularny dopiero za kilka lat, dlatego Twoje społecznikowskie zacięcie bardzo miło nas zaskoczyło. Później dowiedzieliśmy się, że Skierniewice nie są dla Ciebie celem, lecz jedynie przystankiem w niekończącej się drodze społecznej pracy w którą angażowałaś się gdzie tylko było to możliwe – głównym miejscem w którym pomagałaś wszystkim o każdej porze był rodzinny Białystok i jego okolice. Ostatni raz spotkaliśmy się na obchodach Dnia Dziecka w 2014 roku, uwielbiałaś te imprezy, bo przecież znowu mogłaś pomagać i przy okazji wykorzystać swoje zdolności – malując barwne wzory na twarzach naszych najmłodszych gości, których święto celebrowaliśmy.

Później terminy się napięły, u nas niby co rok przewidywalnie, to samo, ale wir twórczej pracy w jakim ciągle funkcjonowałaś sprawił, że choć bardzo tego chciałaś – ciężko było się spotkać. Tych spotkań, tych niezrealizowanych, będziemy właśnie najbardziej żałować… Na koniec Twojej ostatniej wizyty w szopie, powiedzieliśmy sobie sztampowe „Na razie, zdzwonimy się”, na fejsbuku wymieniliśmy kilka pomysłów na większe artystyczne projekty, rozmawialiśmy o muralu, podmalowaniu kolejnych szafek – ale to wszystko dopiero kiedy będzie ciepło, miały być ziemniaki pieczone w dogasającym kaflowym piecu – to po nowym roku, teraz przedświąteczne zaganianie… Stało się tak, że żadnego z tych wspólnych planów nie zrealizujemy już razem. Chcielibyśmy, żeby był to okrutny żart, bo przecież Takie osoby jak Ty nie powinny odchodzić tak nagle – za szybko…

Paulino, dziękujemy, że przez te kilka lat, z każdą swoją wizytą zostawiłaś w Parowozowni niepowtarzalny kawałek siebie. Dziękujemy i do zobaczenia kiedyś, gdzieś w innym wymiarze…